|
 Donderdag
01 februari 2007 |
 Vanochtend
naar het station gelopen om daar de trein van 08.00h te nemen. Het omroepbericht
gaf aan dat er geen treinen zouden rijden in verband met een goederentrein
die met panne op het traject stond. Daar sta je dan bepakt met spullen te
wachten op een trein die niet zou komen. Nog even blijven wachten en na
20 minuten kwam er toch eindelijk een trein aanzetten die mij naar Rotterdam
kon brengen. In verband met de vertraging uiteindelijk drie kwartier te
laat op de luchthaven gekomen om mijn ticket in ontvangst te kunnen nemen.
De medewerker van Sawadee was er nog. Samen met Chris, die al in de rij
voor de balie stond, waren we de laatste van de groep van 13.
De vlucht verliep voorspoedig met Malaysia Airlines. En met een aantal films
spelletjes en muziek kwamen we niet al te vermoeid na 12 uur aan in Kuala
Lumpur. |
| Vrijdag
02 februari 2007 |
 Hier
kregen we van Malaysia
Airlines een daghotel welke ongeveer een uur rijden van het vliegveld
af was. Omdat verder geen gegadigden waren om de stad in te gaan, gingen
we allemaal richting Hotel
Royal Adelphi. We moesten dus nog door de douane en tevens moesten er
immigratieformulieren worden ingevuld. Wat een rompslomp toch weer voor
die paar uur!
's Middags werden we om 17.00h uur weer naar het vliegveld gebracht. Ditmaal
in een ruime bus, want vanochtend zaten we wat krapjes achter in de minibus.
Om 23.00h vertrok het toestel richting Auckland, een vlucht van nog eens
10 uur. |
| Zaterdag
03 februari 2007 |
Tijdens
een film "Lord of the Rings" ben ik in slaap gevallen. De eerste
keer trouwens in een vliegtuig voor mij. Ik dacht even wat opnameplaatsen
van Nieuw-Zeeland te bekijken, maar merkte toch dat de film niets voor mij
was. Ik zat op de achterste rij met Doriene & Michiel en Chris, dus
geen vervelende knieën die in je rug prikte.
De douane was vrij streng. Veel vragen moeten invullen op de papieren en
onderweg op de luchthaven een aantal keren ondervraagd. Even snel geld pinnen
en in de rij voor de laatste controle. Mijn bergschoenen zaten in mijn grote
rugzak en moesten bekeken worden of ze goed schoon waren. Dit waren ze en
dus mocht ik door.
In de aankomsthal stonden er meer van de groep en werden we opgehaald door
iemand die voor Dilek, onze reisbegeleidster, inviel voor deze middag en
onze chauffeur Steve. Steve bleef onze vaste chauffeur op het noorder-eiland.
 Met
een lekkere ruime bus reden we richting de stad. Even wennen met instappen,
want de deur zat aan de 'verkeerde' kant; we rijden hier links. Voordat
we naar het hotel gingen eerst nog even het uitzichtpunt Mt. Eden bezocht.
Hier hadden we een schitterend uitzicht over de stad Auckland.
Hierna reden we door naar ons Hotel Kiwi International.
Even wat opfrissen en met Chris, waar ik de kamer mee deelde, nog even naar
de haven gelopen om daar in het zonnetje te genieten van een lekker verdiend
biertje(s).
Eind van de middag kennis gemaakt met Dilek, de reisbegeleidster en met
Daniël, de laatste van de groep, die hier al een week was.
's Avonds met zijn 4-en gaan eten bij een chinees restaurant, een tip van
Dilek. Het eten was heerlijk, veel en goedkoop. Vroeg naar bed, omdat de
lange reisdag niet geheel ongemerkt voorbij was gegaan. |
| Zondag
04 februari 2007 |
 Even
vroeg opstaan om een ontbijt te scoren bij de Subway om de hoek. Snel de
laatste spullen in de tas en om 07.45h de bus inladen. We zouden vandaag
in tegenstelling tot de planning, nog niet naar Paihia gaan, maar zouden
een extra stop maken in Opononi, gelegen aan de westzijde in Northland bij
Hokianga Harbour.
Over de mooie Harbour Bridge met een schitterend uitzicht over Auckland
vertokken we met schitterend weer naar het noorden. Met verschillende stops
in oa. Matakohe bij het Kauri-museum,
waar ook een 'gum-room' aanwezig was, èn in het Waipoua Kauri Forest
een leuk wandelingetje kunnen maken. Ook nog een stop gemaakt bij Tane Mahuta
waar de grootste Kauri-boom ter wereld staat van 52m. De geschatte leeftijd
van deze boom is ergens tussen 1200 en 2000 jaar.
 In
Opononi sliepen we in het Lighthouse Motel waar we met z'n vieren een huisje
moesten delen. Ik zat met Chris, Esther & Kees in een huisje. 's Avonds
zijn we met de groep gezamenlijk gaan eten, omdat er verder niet veel te
beleven was. |
| Maandag
05 februari 2007 |
  Om
08.45h vertrokken we richting Waitangi. Via Kaikohe kwamen we aan bij de
Harura Falls. Hier hebben we een klein wandelingetje kunnen maken van zo'n
5 kwartier. Hier was het leefgebied van de Kiwi, de welbekende nacht-loopvogel.
Tevens liepen we over een plankenpad dwars door de mangrove. Met Marie-José
een stuk opgelopen en samen kwamen we bij de bus, die ons bij het eindpunt
op stond te wachten. Met de meeste van de groep besloten we om zelf te lopen
naar het stadje Pahia. Door Waitangi, waar ook ons motel stond, liepen we
door de laatste feestbezigheden van deze dag. Het is morgen namelijk Waitangi-day.
Bij Kings een excursie geboekt voor de middag naar 'Hole in the Rock' en voor morgen
naar 'Cape Reinga'.
Na de lunch met Chris en Daniël, konden we de boot op. Het weer werd
wat slechter en via Russell voeren we de Bay of Islands in. Langs vele eilandjes
gevaren richting Motukokako; 'Hole in the Rock' .
Op de boot waren ook wat chinezen, japanners en koreanen die flink aan het
fotograferen waren, natuurlijk moesten ze zelf weer op elke foto staan.
Nog even aan de praat geraakt met 'kanariepietje', een Chinese vrouw in
een knalgele regenjas, die met haar zoon ook een maand verbleef in Nieuw
Zeeland. We zouden hen later nog een aantal keren tegenkomen. Jammer vanwege
het weer, maar het was toch een leuke tocht. We voeren ook nog door de 'hole'.
Aan de andere kant van het gat hadden we een leuk uitzicht op de vuurtoren
van Cape Brett.
Met een klein groepje 's avonds bij de plaatselijke Thai gaan eten. Gelukkig
was het niet al te pittig. Even uitkienen wanneer we weer terug zouden lopen
naar ons motel, want de regen kwam met bakken uit de hemel.
Ik deelde het huisje van Waitangi Motel wederom met Chris. |
| Dinsdag
06 februari 2007 |
  Vroeg
opgestaan, want we zouden om 07.00h opgehaald worden door de bus van Kings voor onze excursie naar 'Cape Reinga' en '90-mile-beach'. We waren met z'n
tweeën van de groep, maar in de bus zaten er meerdere waaronder ook
onze Chinese vrienden. Via de westelijke kust reden we naar het noorden.
Het weer was wat donker, maar er waren aardig wat opklaringen tussendoor.
Onderweg nog gestopt bij Puketi Forest en de Manginangina Kauri-Walk gedaan.
Bij de vuurtoren bij Cape Reinga een klein wandelingetje gemaakt en daar
nabij nog op het strand de lunch genuttigd. We hadden lekker weer tijdens
de lunch.
Na de lunch vertrokken we richting de Sand Dunes om daar te gaan duin-surfen.  Op
je buik met een klein plankje met 80km/h van de duinen afglijden. Met je
voeten af en toe bijsturen, wanneer je dreigde uit koers te raken. Chris
ging niet dus mocht foto's maken. Helaas verzuimde hij dit, zodat ik nog
een keertje moest. Door het bijsturen de bovenkant van mijn voeten aardig
opengehaald, waar ik de gehele vakantie nog plezier aan kon beleven.
Vervolgens zijn we met de bus het strand opgereden om daar weer naar het
zuiden te rijden.  Bij
Waipapakauri konden we weer het strand af en onze weg vervolgen terug naar
ons motel.
Hier hoorden we dat de rest van de groep hier de hele dag regen had gehad.
We hadden het dus nog goed getroffen!
's Avonds gegeten in Paihia met Chris bij de Pizzeria. Na het verkrijgen
van een tafeltje hebben we hier een half uur gewacht om de menukaart te
krijgen. Tot twee keer toe is deze ons beloofd, maar krijgen, ho maar. We
zijn vertrokken en naar een ander restaurant gegaan. Hier een lekkere zalmmoot
genomen. Lekker ijsje toe bij de plaatselijke ijsboer. Helaas was het internetcafé
al gesloten om een berichtje naar Nederland te sturen.
De volgende dag hoorden we dat de brug naar 'Cape Reinga' was ingestort
en mensen daar dagen afgesloten waren. Hoezo mazzel? |
| Woensdag
07 februari 2007 |
Om 07.45h
vertrokken uit ons motel voor een lange reisdag richting Rotorua. Mijn voeten
lagen aardig open, dus heb ik goed ingetapet.
Via de snelweg weer langs Auckland gereden. In Matamata hebben we nog even
een koffiestop gehouden. Tevens waren ze hier op een plein bezig met beeldhouwen.
  In
Rotorua hebben we voordat we naar het Kiwi Hotel vertrokken eerst de modder-pruttel-potjes
bekeken in Kuirau Park. Bij het uitstappen kwam de zwavellucht gelijk op
je af. Verder hier in dit thermisch gebied nog een mooi meer bekeken met
heet water, waar de damp nog afkwam. Vervolgens de bus weer in en via de
Goverments Gardens en de Spa-pools naar het hotel gereden wat geheel in
het zuiden aan de buitenzijde van de stad lag.
's Avonds bij de Italiaan gegeten en terug met een taxibusje. Bij het hotel
nog wat gedronken en het internet opgegaan. |
| Donderdag
08 februari 2007 |
  
 |
 |
Vanochtend
even naar Te 'Whakarewarewatangaoteopetauaawahiao' geweest. Wanneer dit
niet goed uitgesproken kon worden kon je ook de ander naam 'Te
Puia' gebruiken. Dit thermisch gebied was vlakbij het hotel gevestigd
en heb ik samen met Chris bezocht. Als eerste bezochten we het Kiwihuis.
Hier hebben we onze eerste kiwi in levende lijve mogen aanschouwen, wel
achter glas, maar toch. Vervolgens zijn we naar de 'Whakarewarewa Thermal
Valley' gelopen om daar de diverse hotpools en geisers te bekijken. We liepen
via de 'Ngamokaiakoko Mudpools' richting de 'Pohutu Geyser', gelijk de grootste
en mooiste van het park. Daarna de rest van het park nog bekeken, langs
de diverse ander thermische pools. Er was ook veel Maori-houtsnijwerk langs
het pad te vinden in de kleuren rood met zwart. Het museum nog bekeken en
hier mijn eerste T-shirt gekocht.
   Hierna ben ik naar'Whakarewarewa
Therminal Village' gelopen. Dit Maori-dorp lag in hetzelfde gebied,
maar had een eigen ingang. Ik heb hier een rondleiding gekregen waarbij
we ook weer langs diverse Mud Pools en Hot Lakes gelopen werd. Er werd verteld
dat de bewoners van dit dorp hun voedsel nog steeds bereiden in de grond
in een 'thermische oven'. Ook verwarmen ze hun huizen nog met warmte direct
uit de vloer. Elke dag laten ze de buitenbaden vollopen met heet water,
laten het afkoelen, zodat ze er 's avonds in kunnen springen. Halverwege
de rondleiding nog een Maori show voorgeschoteld gekregen. Hier kwam ik
Dirk & Door en Marie-José nog tegen. 
's Middags twee excursies geboekt. Met de eigen bus van Steve zijn we naar
'Buried Village'
gegaan. Een stadje genaamd 'Te Wairoa' werd in 1886 door de uitbarsting
van de vulkaan 'Mount Tarawera' bedoven onder de hete modder. Het bijgelegen
museum geeft de gebeurtenis van toen goed weer. Ook kon er nog een wandeling
gemaakt worden met een uitstapje naar de 'Wairere Falls'.
Met Steve verder gereden naar het tweede uitstapje voor deze middag 'Hells
Gate'. Onderweg stopten we nog met een uitzicht over het blauwe- en
het groene meer. Het was dat de bordjes er bij stonden, maar anders….
Dit Geothermische Park had een schitterend pad uitgezet langs de diverse
modderbaden, stoombaden en moddervulkaantjes. Mooie uitzichtpunten over
dit terrein, jammer alleen van de zwavellucht die je overal weer tegenkwam.
  Door
Steve me laten afzetten samen met Dirk & Door in Rotorua om daar het
stadje te bekijken en later samen te gaan eten. Het weer werd weer zonnig,
zodat we lekker op het terras hebben gezeten. Het werd wat frisser, zodat
we uiteindelijk toch maar binnen zijn gaan eten.
Lopend zijn we weer terug naar ons hotel gegaan. Het was een drukke, maar
hele mooie dag geweest. |
| Vrijdag
09 februari 2007 |
   Vandaag
stond het vertrek richting Tongariro NP gapland. We zouden eerst stoppen
bij Wai-O-Tapu,
wederom een thermisch gebied. Het was nog vroeg, dus er hing nog aardig
wat mist wat het uitzicht over de sitebelemmerde. Toch paste dit wel bij
de sfeer van het park. Er waren drie wandelingen die steeds met elkaar verlengd
konden worden uitgezet. De wandelingen waren in zo'n 2 uur te doen, waarbij
je tochvoldoende tijd had om het een en ander te bekijken. Ik heb ze alle
drie gedaan met als laatste punt 'Lake Ngakoro Waterfall'. De Champagne
Poel was de grootste bron van het park en bevatte glashelder water welke
aan de zijkanten van de poel een bruine afzetting gaf.
In het bijbehorende café nog even een cappuccino gedronken. Bestellen
aan de balie, vervolgens een nummertje meekrijgen en afwachten. De efficiëntie
van de dames was meestal ver te zoeken, dus soms duurde het wel een half
uur voordat je eindelijk je koffie had.
 Buiten
het park kon de Lady Knox Geiser nog bekeken worden, welke dagelijks om
10.15h met wat hulp tot uitspatting kwam. De zon was er inmiddels bij gekomen,
zodat de geiser mooi tot uiting kwam. Met behulp van wat zeep, werd de oppervlaktespanning
van het koude water verkleind, waardoor het kokende water door de koude
laag heen kon breken en naar buiten kon spuiten. De werking duurt elke dag
ongeveer een uur.
Na dit bezoek reden we verder zuidwaarts richting  Taupo.
In dit stadje had je tijd om te gaan lunchen. Met Kees & Esther even
op een terras een panini naar binnen gewerkt. Vervolgens even een stadswandeling
gemaakt en een stukje langs het meer gelopen.
Met de bus verder naar het Tongariro NP, Whakapapa Village. Hier waren weer
huisjes die gedeeld moesten worden. Ik kreeg hier de kamer alleen, en had
een mooi uitzicht op de besneeuwde bergen.
Ik had wat tijd om de was te doen, en mijn voeten weer even te behandelen.
's Avonds gezamenlijk gegeten in het hotel (Skotel
Alpine Sport). De Kiwisteak smaakt heerlijk! |
| Zaterdag
10 februari 2007 |
    Omdat
ik de Tongariro
Crossing nog niet aandurfde met mijn open wonden aan mijn voeten, heb
ik een rondvlucht geboekt bij Mountain
Air over dit gebied. Samen met Kees & Esther, Marie-José
en Door zaten we in het vliegtuig.Ik
had een mooi plekje naast de piloot, waarbij alles zeer goed te bezichtigen
was. De piloot legde ook het een en ander uit wat we onderweg te zien kregen.
We vlogen over en langs de bergen Mt Ruapehu, Mt Ngauruhoe en Mt Tongariro.
De eerste, tevens vulkaan, was als laatste in 1995/96 nog actief.
 Na
de koffie toch besloten om een wandeling te proberen. Met Door, Kees &
Esther de 'Taranaki
Falls' Track gelopen. Een mooie wandeling naar een schitterende waterwal.Uiteraard
net als de japanners doen, ook even met de waterval op de foto.
Omdat het wandelen goed ging hebben we besloten om nog een stuk door te
lopen. Een deel van de 'Tama
lakes' Track hebben we gelopen. Omdat het weer omsloeg, het werd kouder
en het begon wat te miezeren zijn we omgekeerd. Kees en Esther waren al
eerder omgekeerd en Gré kwamen we hier tegen die met ons mee terug
liep. We werden aardig nat, maar achteraf gezien mocht dit de pret van deze
dag niet drukken.
's Avonds wederom weer gezamenlijk gegeten. |
| Zondag
11 februari 2007 |
 Wederom
weer een reisdag naar het zuiden. Dit keer naar de hoofdstad (Windy) Wellington.
Onderweg diverse stops gedaan, waaronder ook in Foxton om daar 'de
Molen' te bekijken. Een bouwproject van een Nederlander die hier woont.
We hebben voor de molen afscheid genomen van onze chauffeur Steve, die niet
met ons meeging naar het zuider-eiland. Doriene nam het woord en overhandigde
de enveloppe met inhoud. In de molen was ook een winkel met diverse artikelen
van Albert Heijn, Euroshopper en Red Band. Ook mocht natuurlijk het Delfts
Blauw niet ontbreken.
 De
weg werd vervolgd. We kregen nog een kleine bustour door Wellington, zodat
we de volgende dag goed wisten waar alles te vinden was. Tevens hebben we
nog het uitkijkpunt bezocht op Mt Victoria.
's Middags met Daniël, Marie-José en Chris naar DockSide,
een café-restaurant aan de haven, gelopen. Lekker wat biertjes en
wijn gedronken en later wat gegeten.
Na het eten teruggelopen naar het Comfort Hotel om daar nog wat te drinken
bij Roxy. |
| Maandag
12 februari 2007 |
Omdat
het helen van de voeten nog niet echt opschoot, toch maar even naar de apotheek
gegaan. Daar een aantal wonderpleisters gehaald met wat Betadine (handig
hoor die bezorgde vrouwen die je vertroetelen). Ook nog wat peptalk gehad
van de plaatselijke daklozen. Volgens hen kun je er ook over heen pissen.
Niet geprobeerd, maar het schijnt te helpen.
  Allereerst
met de cable car omhoog naar de Botanische tuin. Hier een tijdje rondgelopen,
om vervolgens weer naar beneden te gaan. We zijn doorgelopen naar Beehive
en het Parlementsgebouw. We zijn niet binnen geweest, maar in de kelders
van dit gebouw schijnt een ingenieus bouwwerk te staan die het parlementsgebouw
beschermt tegen aardbevingen.
Aan de haven even een panini genuttigd om vervolgens door te lopen naar
'te Papa', een groot
ruimopgezet museum met alles over Nieuw-Zeeland.
Later met Door nog even een terrasje meegepikt, waar later Esther &
Kees ons kwamen vergezellen.
Naast het hotel bij Roxy gaan eten met Kees & Esther, Dirk & Door
en Chris, zodat het vandaag niet al te laat werd. |
| Dinsdag
13 februari 2007 |
  Vanochtend
vroeg zouden we het noorder-eiland verlaten per vliegtuig. We werden met
een busje opgehaald vanaf ons hotel om daarmee richting luchthaven te rijden.
Omdat we niet allemaal in het busje pasten, reed er ook nog een taxi mee.
Op de luchthaven moesten we onze bagage niet inchecken. We liepen door,
en door, en door. Ergens achteraf kwamen we bij een balie waar onze bagage
gewogen werd. We zouden met twee kleine toestellen van Sounds
Air in 20 minuten naar de overkant vliegen. De boot zou er minstens
drie uur over doen. We kregen geen tickets, alles ging op goed vertrouwen.
Ik had wederom weer een mooi plekje bemachtigd naast de pilote. Tijdens
de vlucht een schitterend uitzicht over het zuidelijke deel van het noorder-eiland
en het noordelijke deel van het zuider-eiland; de Marlborough Sounds.
In Picton aangekomen, moesten we snel in het busje stappen om als een speer
naar de haven te rijden. Hier wachtte de boot die ons naar het begin van
de James Cook en Queen
Charlotte Track bracht.   Een
mooie boottocht door de sounds waarbij we tevens onze eerste pinguïn
tegenkwamen.
We werden door Julie opgewacht bij Ship Cove. Ze liep stage bij Ron en Gary,
de eigenaars van de homestead waar we de komende twee nachten verbleven.
We startten met een stevige klim van ruim 700m, waarbij we beloond werden
op schitterende uitzichten over de sounds. We liepen grotendeels over privé-terrein,
zodat we verder geen toeristen tegenkwamen. De afdaling was ook pittig,
waardoor ik ook weer last begon te krijgen van de wonden boven op mijn voeten.
Het laatste gedeelte van de track met Door en Riet gelopen. Na zo'n 6-7
uur gelopen te hebben kwamen we aan bij het Wilderness
Park Lodge.
 |
 |
Het was alsof je thuis was. Je moest zelf je eigen drank halen en we hadden
een eigen woonkamer. Eten werd er voor ons gekookt, zodat we ons na deze
inspannende dag lekker konden laten verwennen. Ik deelde de kamer deze keer
met Ida. |
| Woensdag
14 februari 2007 |
Vandaag
een heerlijke relaxdag. Ik had geen zin om nog een wandeling te doen naar
de vuurtoren bij Stephens Lookout. Vandaag gunde ik mijn voeten even rust.
Met de 'Guest Information' naar beneden gelopen en op de boot even gezeten
om te lezen. Dirk en Door kwamen er later ook nog bij zitten. Even een klein
uurtje in de zon gezeten totdat ik al aan mijn rug al begon te voelen dat
deze begon te verbranden. Ook mijn voeten waren inmiddels verbrand. Wat
gaat dat hier toch snel onder die dunne ozon-laag.
's Middags bij het huis wat in de tuin gezeten, totdat de anderen weer terugkwamen
van hun uitstapje. Niemand van de groep was heen èn terug naar/van
de vuurtoren gelopen.
's Avonds wederom weer lekker gegeten in het huis. |
| Donderdag
15 februari 2007 |
 We
konden wederom weer uitslapen. Het vertrek stond gepland om 11.00h. We zouden
met de boot opgehaald worden en deze zou ons via diverse stops in de sounds
afzetten in Picton. Hier zouden we na de lunch met onze nieuwe bus en nieuwe
chauffeur Sandy vertrekken richting Nelson. Na het ontbijt met de bagage
naar beneden gelopen. De boot zou wat later komen, maar dat was voor ons
geen probleem. We zaten op een mooie rustige plek met schitterend weer.
De terugtocht met de boot was evenals de heenreis weer erg mooi.
Na het nuttigen van een broodje bij de Subway in Picton, met de bus langs
de kust over de Queen Charlotte Pass gereden. Een mooie slingerweg met mooie
uitkijkpunten. Onderweg nog even ergens gestopt om een heerlijk ijsje te
eten. Hier tevens mijn voeten weer opnieuw behandeld, bedankt Door!
 In
Nelson logeerden we in een jeugdherberg, Nelson YHA. Ik deelde de kamer
zonder sanitair wederom met Ida. We zijn even wat gaan shoppen, om daarna
met zijn tweeën even de stad in te gaan. Een lekker witbier genomen
van Hoegaarden op een van de vele terrassen. We hebben gegeten bij de plaatselijke Thai. |
| Vrijdag
16 februari 2007 |
  Met
de bus van Sandy vertrokken we vroeg naar Kaiteriteri om daar op de boot
te stappen naar het startpunt van de 'Abel
Tasman Coastal Track' bij Bark Bay. Lekker varen langs de kunst met
uitzicht op hagelwitte stranden. Een deel van de groep werd afgezet bij
Anchorage (lag dit niet in Alaska?), en hoefden maar de helft van de geplande
route te lopen.
Het pad was vrij eenvoudig te lopen. Ik liep vooraan met Daniël, Michiel
& Doriene. Tot aan Torrent Bay liepen we gezamenlijk op. Daar hebben
we ons meegebrachte brood opgegeten en gewacht op de rest van de groep.
Iedereen ging afsnijden over het half-drooggevallen strand. Omdat ik niet
met mijn open voeten door het water wilde lopen, was ik genoodzaakt om 1,5h
om te lopen, wat ik op zich niet zo erg vond. Dilek wilde met mij meelopen,  zodat
wij met z'n tweeën de langste route op die dag hebben gelopen. Halverwege
de omloop zagen we door de verrekijker de anderen nog net aan de overzijde
weer aan wal gaan.
Na in een stevig tempo doorgelopen te hebben kwamen we aan het eind van
de middag na zo'n 6 uur aan bij Marahau. Wat bleek; we waren niet eens de
laatste! Het black-biertje smaakte wel erg lekker na deze wandeling.
Met Sandy weer terug naar het hotel gereden om later die avond met Dirk
& Door en Chris even een pizza naar binnen te schuiven. |
| Zaterdag
17 februari 2007 |
  Vandaag
weer een reisdag naar het zuidwesten. Via snelweg nr.6 reden we naar Westport
om daar bij Cape Foulwind een wandeling te maken naar de zeehonden. Als
eerste zagen we er een paar diep beneden ons in het water zwemmen; de eerste
zijn eigenlijk toch het leukst. Later toen we weer wat gedaald waren kwamen
we op een plaats bij de rotsen waar vele zeehonden in het water en op de
rotsen speelden.
We zijn hierna verder naar het zuiden gereden om bij Punakaiki de pannenkoek-rotsformaties
te bekijken. Een schitterend natuurschoon van laagjes gestapelde rots. In
de verte zagen we in de zee een aantal dolfijnen zwemmen en springen.
Na dit uitstapje zijn we doorgereden via Greymouth naar Blackball. Hier
sliepen we in het luxueuze plaatselijke Hilton Hotel .
Elke kamer had zijn eigen thema. Chris en ik belandden in de dolfijnenkamer.
Sanitair was ook hier niet op de kamer, maar moest gedeeld worden. Beneden
in het hotel was ook gezellige bruine kroeg, waar de diverse soorten biertje
weer konden worden geproefd. Buiten op het terras kregen we nog een schotel
met diverse soorten hapjes, waaronder de plaatselijke gedroogde worsten.
Het plaatsje zelf stelde niet veel voor, maar was 100 jaar terug in de tijd
blijven staan.
Het avondeten was een buffet en smaakte lekker. |
| Zondag
18 februari 2007 |
Na het
ontbijt terug naar Greymouth gereden om weer via de kustlijn af te zakken
naar de gletsjers. Vaders is vandaag jarig, maar ik moet nog even wachten
met bellen, omdat we immers 12 uur voorlopen. Via een mooie slingerweg langs
de kust zakten we af naar Whataroa, waar we een excursie met een jetboat
naar de kotuku's; een witte reigersoort, deden.  Een
mooie tocht door de natuur, waarbij het laatste stuk moest worden gelopen.
Aan het einde was een uitkijkpost, met schitterend uitzicht op de Kotuku
(White Heron), de Kotuku Ngutu Papa (Royal Spoonbill) en de Kawapaka (Little
Black Shag). Één van onze mede-excursieleden had zowaar een
possum op haar hoofd, die ze tijdens de tocht constant vast moest houden.
Met het busje van de organisatie werden we gebracht naar de  Franz
Josef Gletsjer, omdat de rest van de groep daar een wandeling had gemaakt.
De chauffeur zat wat te slapen en merkte niet op dat een auto voor ons wilde
afslaan. Met een ruk aan het stuur schampte we de wagen. Lachend reed onze
chauffeur door…
Bij de gletsjer aangekomen hebben ook wij nog een wandeling kunnen doen
naar de voet van de gletsjer. Hier een aantal foto's geschoten waarna we
onze weg vervolgde naar Fox Glacier.
We zaten in het buitenverblijf van het hotel. Ik deelde de kamer deze keer
met Marie-José. We hadden een goede kamer, maar helaas kregen we
de sleutel niet meer uit het slot. Even bij de receptie geklaagd waarna
we samen een lekker biertje gedronken hebben op het terras. Het slot was
inmiddels gerepareerd dus moesten we dit natuurlijk even testen…..wederom
zat de sleutel weer vast.
We zijn met zijn zevenen; Kees & Esther, Dirk & Door, Marie-José
en Chris, gaan eten bij één van de vele restaurants. Het viel
niet mee, want alles was volgeboekt. Uiteindelijk nog een restaurant gevonden
bij een hotel. We hebben hier heerlijk gegeten. Om deze ellende morgen niet
weer mee te maken hebben we direct gereserveerd voor morgen.
Na het eten even naar Nederland gebeld en vervolgens de avond afgesloten
op het terras. |
| Maandag
19 februari 2007 |
Gaat-ie-door,
of gaat-ie-niet-door? Vandaag hadden we een geweldige excursie geboekt.
We zouden gaan Heli-hiken. We hadden alleen schitterend weer nodig, en dat
was het. Opgetogen gingen we naar Fox
Glacier Guiding
om met
het busje naar het helikopterplatform te gaan. Ik had goede schoenen, dus
hoefde geen andere aan. Allereerst kregen we een briefing, wat wel en niet
mocht tijdens de vlucht en de wandeling. Zo mocht er geen camera doorgegeven
worden in de helikopter, omdat deze kon vallen met alle gevolgen van dien.
Uiteraard werd er tijdens onze vlucht wel een camera doorgegeven in de helikopter,
die vervolgens bleef haken achter een van de hendels. Na een manoeuvre en
een vloek van de piloot vervolgde we onze verdere vlucht zonder problemen.
Jammer genoeg zat ik niet voorin, maar een plaatsje aan het zijraam was
ook geweldig. Er moesten vier vluchten worden uitgevoerd, waarvan wij in
de derde zaten. We zagen er al een aantal staan op de gletsjer, maar deden
nog een ommetje langs de waterval. Een mooie scherpe bocht met de neus naar
beneden zette we de daling in. Zonder spikes het eerste gedeelte na het
uitstappen.
Toen we allen compleet waren, kregen we spikes en een stok uitgereikt. De
groep werd gesplitst waardoor er twee kleinere groepen ontstonden, elk met
een eigen gids. Wij gingen met Dennis mee linksaf richting de waterval.
De andere groep ging rechtsaf.
Een mooie wandeling, met aardig wat steile stukken. Dennis
moest veel werk verrichten om af en toe een trap uit het ijs te hakken.
Op een gegeven moment kwamen we bij een ijstunnel. Hier konden we al bukkend
door heen lopen, om vervolgens steil af te dalen richting een ijs-meer.
Gelukkig niet uitgegleden, want wat moet je met een nat pak? Omdat de weg
verder niet begaanbaar was, moesten we omkeren en weer langs het water een
andere route vinden. Vlakbij de waterval moesten we weer richting de landingsplaats
van de heli. We liepen nu een makkelijker pad, zodat we weer snel terug
waren. Op het laatst nog een gewaagd sprongetje gedaan over een spleet,
waarbij ik bijna mijn evenwicht verloor. Toch blijven opletten met het einde
in zicht! Hier kwamen we ook pas weer de anderen tegen.
De heli bracht ons weer terug naar de basis, waar we een certificaat kregen
uitgereikt.
Bij terugkomst in het hotel had Marie-José inmiddels een andere kamer
geregeld, want de sleutel ging weer niet uit het slot. Lekker op het terras
gezeten om wat te drinken en te eten. Daar hoorde ik aan de bar dat alle
heli-hikes voor de middag waren geannuleerd wegens het onbetrouwbare weer.
Dat was dus mazzel hebben!
's Middags nog even een T-shirt gekocht en wederom weer op het terras gezeten.
Tussendoor weer een wasje gedraaid, het was druk in het washok.
Na het douchen lekker gaan eten in hetzelfde restaurant als gisteren. Ida,
Riet en Gré hadden het restaurant inmiddels ook gevonden. |
| Dinsdag
20 februari 2007 |
Om 08.15h
vertrokken richting Queenstown via de Haast-pas het binnenland weer in te
rijden. We hebben een kleine anderhalf uur gewandeld over de 'Historic Bridle Track'. Sandy haalde ons bij het eindpunt weer op met de
bus, waar we nog even de tijd hadden om van de zon te genieten. Dilek had
zowaar twee verschillende bladeren om te proeven. Een lekkere mint-blad
en daarna een peper-blad.
Met de bus reden we door over snelweg nr.6 richting Queenstown. We gingen
tussen het langste binnenmeer Lake Wanaka en Lake Hawea door, waarbij we
een schitterend uitzicht kregen voorgeschoteld over het laatstgenoemde meer.
Voor Queenstown zijn we nog gestopt bij Kawarau Bridge, waar Chris, Michiel
& Doriene gingen bungy-jumpen bij AJ
Hackett Bungy. Ik had wat twijfels, maar toen ik de hoogte zag wist
ik het zeker….Dit doe ik nooit! Chris en Doriene gingen kopje onder
en Michiel koos er voor om droog te blijven.
Na deze zelfmoordpogingen zijn we doorgereden naar Queenstown. Hier hadden
we weer de beschikking over huisjes van het Kiwi
Holiday Park. Ik was de gelukkige die weer eens alleen mocht en kreeg
zowaar een heel huisje voor mijzelf.
Allereerst even snel naar de apotheek om nieuwe pleisters te halen.
Even het stadje ingelopen om het wat te verkennen en wat te gaan eten. Ik
had wat afgesproken met Dirk & Door, maar door een misverstand zijn
we elkaar misgelopen. In de stad kwam ik Marie-José en Chris tegen,
waarmee ik samen mee gegeten heb op een terrasje aan The Mall. We gingen
aan de wijn en namen de vis van de dag. Even later kwamen Dirk en Door er
ook bij zitten.
Na het eten nog even een internetcafé ingedoken, om vervolgens de
avond af te sluiten op een terras met een lekker donker biertje. |
| Woensdag
21 februari 2007 |
  Vanmorgen
om 08.20h opgehaald door de bus van'Shotover
Jet'. Met Michiel & Doriene, Cees & Esther, Dirk & Door
en Marie-José had ik de excursie geboekt om met een jetboat door
de Shotover River canyons te scheuren. Ik mocht als eerste instappen en
koos er voor om achterin te gaan zitten. Hier was de uitwijking tijdens
het sturen het grootst en dus het spectaculairst dacht ik. We kregen een
speciale jas aan, die je enigszins moest beschermen tegen de kou en het
water. Ook werden we voorzien van een zwemvest. Bij de start wat foto's
laten nemen om vervolgens met een snelle gang de canyon in te duiken. Niks
buiten boord houden, want we gingen vlak langs de rotsen. Het water gutste
aardig over de reling, dus een koud nat kruis was onvermijdelijk. Af en
toe draaide we 360 graden om onze as. Een geweldige belevenis! Na deze tocht
werden we weer terug naar Queenstown gebracht.
Aan het einde van de ochtend werd ik samen met wederom Marie-José
en Dirk & Door opgehaald om te gaan paragliden. In de stad werden we
opgehaald, en tijdens de rit pikten we een aantal piloten op. We hadden
al een aantal paragliders over ons park zien dalen, maar wij zouden aan
de andere kant van de stad gaan springen met'Elevation
Paragliding'.
We reden omhoog richting 'The Coronet Peak'. Daar laadden
we de matrassen uit en de verdeling werd gemaakt. Ik mocht als eerste. We
werden aan elkaar gegespt en op het teken van mijn piloot moest ik zo hard
mogelijk de juiste kant op rennen. We werden meteen gegrepen door het scherm,
zodat we vrij snel omhoog gingen. Een geweldige ervaring en met dit weer
een schitterend uitzicht waarvan je in alle rust kon genieten. Mijn piloot
had een digitale camera mee aan een stok, waarmee hij een aantal foto's
en films heeft kunnen maken. Na ongeveer 15 minuten werd mij gevraagd of
ik het leuk vond om te gaan stunten. Met een geweldige snelheid gingen we
rondjes draaien, waarbij ik zelf de camera nog moest bedienen om alles mooi
in beeld te krijgen. De landing die er op volgde ging ook goed. Niet op
de voeten maar we vielen achterover in het gras. Het was GEWELDIG!
Vervolgens kwam Dirk naar beneden, gevolgd door Door. Marie-José
moest onverhoopt ergens anders landen en die pikten we later met het busje
weer op. In het busje kon worden afgerekend en cd's met je foto's worden
gebrand. Lekker makkelijk zo'n mobiel kantoor!
In Queenstown teruggekomen, eerst maar even wat eten, voordat ik terug naar
het hotel ging.
 's
Middags ben ik nog naar het 'Kiwi
Birdlife Park' gegaan. De entree was wat prijzig, maar ik ben er toch
in geweest. Naast de 3 kiwi's die ik hier heb mogen zien waren er nog ander
vogels en reptielen, waaronder de Tuatara met drie ogen. Om 15.00h werd
er tevens nog een Maori-dans-voorstelling gegeven. Dit was een kopie van
de voorstelling uit 'Whakarewarewa Therminal Village' bij Rotorua, inclusief
dezelfde grapjes.
 's
Avonds gaan eten bij de Thai en na het eten nog met Kees & Esther en
Door gaan doorzakken op een van de vele terrassen. Het werd een gezellige
avond en kwamen wat later thuis dan anders. |
| Donderdag
22 februari 2007 |
Bijtijds
opgestaan om alles voor vertrek een beetje netjes achter te laten. Na gisteravond
toch een licht gevoel in het koppie, waar ik verder toch weinig last van
heb gehad.
Na de afwas vertrokken om weer zuidwaarts te trekken naar Te Anau in Fiordland
NP. Langs het meer van Wakatipu waarbij we een schitterende verschijning
zagen. Het was mooi weer en net boven het meer hingen lage wolken ontstaan
uit de waterdamp van het meer deze ochtend.
Bij Kingston nog even afgeslagen om daar de stoomtrein van 'Kingston
Flyer Steam Railway' te bekijken. We hadden geluk, hij stond net op
het punt om weg te rijden.
  In
Te Anau hebben we nog een klein deel van de 'Kepler
Track' kunnen lopen. Een mooie tocht die ons uiteindelijk weer bij de
bus bracht. Door een miscommunicatie hebben alleen ik, Chris, Michiel &
Doriene de bus gevonden. Na ruim een uur wachten zijn we naar het informatie
centrum gereden, waar we de anderen uiteindelijk tegenkwamen. Ik heb hier
nog een mooi vogelboek van deze regio kunnen kopen.
's Middags nog wat boodschappen gedaan in het dorp en tevens de DVD gekocht
van 'Ata
Whenua, Shadowland'. Er was een bioscoop aanwezig die speciaal voor
deze film was gebouwd, maar omdat ik waarschijnlijk de film vaker wilde
zien, heb ik toch besloten om de DVD te kopen.
De kamer in het hotel was goed, alleen het bed was waardeloos. Ik deelde
de kamer met Daniël en we besloten om een andere kamer te vragen. De
derde kamer die we kregen was naar ons beider zin.
's Avonds met Kees & Esther gaan eten bij the Moose in het dorp. Het
was nog een aardig stuk lopen omdat ons hotel toch wat verder uit de stad
lag. Voedsel en drank moesten aan de bar besteld worden en met het bekende
nummertjessysteem werd het later naar je tafel gebracht. Het was lekker
weer, dus besloten we om buiten te zitten. We besloten nog om verderop wat
te gaan drinken, waar we anderen van de groep nog tegenkwamen.
Terug in het hotel was de bar wegens omstandigheden gesloten. Oplossing
was om terug naar de stad lopen volgens de receptie. Gezegd dat we daar
net vandaan kwamen. We mochten dan wat bestellen, maar mochten dat dan niet
in de bar nuttigen. Het biertje smaakte op het terras ook lekker! |
| Vrijdag
23 februari 2007 |
  Een
lange excursiedag stond er op het programma. We zouden met Sandy, Dilek
bleef thuis, naar de Milford Sounds gaan. Onderweg nog een aantal keren
gestopt waaronder bij de 'Mirror Lakes'. Omdat de lucht nog vrij dichtgetrokken
was, was het uitzicht wat minder.
De lucht trok open hoe dichter we bij de Milford aankwamen. Voor de afdaling
begon naar de Sound eerst nog door de 'Homer Tunnel'. De tunnel was vrij
smal voor een 2-baansweg. Daarom was deze met verkeerslichten geregeld;
zo maakte het de tunnel weer wat breder voor een 1-baansweg.
Voordat we aan boord gingen van 'Mitre
Peak Cruises' eerst nog even een koffie gedronken. Binnen was alles
goed, buiten werd je flink gestoken door de sandflies. Het werd dus tijd
om snel aan boord te gaan.
Een kleine boot, dus met weinig anderen voeren we door de sounds. De steile
bergen rezen op uit het water. Wat zeehonden gezien op de rotsen. Langs
mooie watervallen gevaren. Bij 'St. Annes Point' keerden we om en gingen
weer terug de Sound in. We zagen hier ook een aantal dolfijnen zwemmen.
Terug op de rotsen wederom weer een aantal zeehonden kunnen aanschouwen.
Met de bus reden we weer terug. Nog een wandelingetje gemaakt naar een waterval
en een deel gelopen van de 'Routeburntrack'. Een mooie klim van een paar
uur met een leuke natuurroute aan het einde met uitzicht op Lake Marian.
Bij de parkeerplaats beneden nog even moeten wachten op de bus. We hadden
de route snel gelopen en de anderen waren nog niet klaar met hun alternatieve
excursie.
's Avonds met Chris, Marie-José en Ida gaan eten in de stad. Ditmaal
eens gekozen voor het hertenbiefstukje. |
| Zaterdag
24 februari 2007 |
Voor
vandaag mochten we zelf de route bepalen. We zouden of de standaard route
nemen, of de mooie route langs de zuidkust van het zuider-eiland. Voor deze
laatste trip moest wel wat extra betaald worden wegens extra te maken brandstofkosten.
Bovendien zou de trip zo'n 2 uur langer duren. Ik had hier wel oren naar,
maar helaas wilde een aantal van de groep toch slapen in de bus en hadden
de extra kosten er niet voor over.
Over de #94 en vanaf Gore over de #1 reden we naar Kaka point aan de kust
van de Catlins Forest. Onderweg hebben we de DVD bekeken over de Fiordland.
Jammer genoeg werd hiervoor de bus aan de kant gezet, waardoor we toch weer
een half uurtje extra kwijt waren.
 We
maakten nog een extra uitstapje naar Nugget Point om daar bij de vuurtoren
nog een aantal zeeleeuwen te bekijken. Ons hotel, Nugget
View & Kaka Point Motel, lag boven op een heuvel met mooi uitzicht
over de kustlijn met in de verte de vuurtoren. Ik deelde hier het huisje
met Dirk & Door en Chris.
Eten konden we alleen in het enige restaurant in de omgeving, wederom wilde
niemand zelf gaan koken. Na het eten konden we naar de pinguïns. Wederom
met de bus richting vuurtoren om daar naar het uitkijkpunt te lopen voor
de pinguïns, De aantallen vielen wat tegen, maar dat maakt uiteindelijk
niet veel uit.
's Avonds op het terras voor de unit nog wat gedronken. De zelf meegebrachte
wijntjes gingen er weer lekker in. |
| Zondag
25 februari 2007 |
  Omdat
we gisteren de mooie route niet konden doen konden we voor vandaag een excursie
boeken bij 'Bottom
Bus'. We reden met Earl, de plaatselijke gids zuidwaarts naar Surat
Bay, waar we een klein wandelingetje deden naar de zeeleeuwen die op het
strand lagen.Indrukwekkend zo groot ze waren, en dat op nog geen 20m afstand
(minimale afstand die we moesten houden).
Vervolgens zijn we doorgereden via Tautuku Bay naar Curio Bay en Porpoise
Bay. Hier kregen we een lunch aangeboden en gingen we met een lokale gids
de natuur in. We zagen helaas geen dolfijnen zwemmen, dus liepen we met
de gids naar Curio Bay, om daar de 160-miljoen jaren oude fossielen te bekijken.
De oceaanbodem was hier omhooggekomen en bracht versteende oude boomstammen
naar boven.  Mooi
om te zien. We kregen ook uitleg over het zeewier, wat je hier allemaal
mee kon doen.
De terugweg ging via de hoofdweg en bracht ons via de 'Niagara Falls' (ja
echt!) bij Mc Lean Falls.Hier
een wandeling gemaakt om weer een stukje te rijden naar de volgende wandeling,
'Tautuku Nature Walk', die ons naar de kust bracht.
  De dag werd afgesloten
bij een kunstenaar die in een oude bus zijn uitvindingen had staan. Je mocht
aan alle knopjes zitten, waardoor de diverse 'attracties' tot leven kwamen;
heel grappig.
We konden nog in de tuin in de zon zitten, voordat we gingen eten. Wederom
weer in hetzelfde restaurant. Ook deze avond werd weer afgesloten met het
legen van de wijnflessen op het terras van de units. Er kwam zowaar nog
een levende possum langs.  We
hadden er al velen gezien, platgereden op de weg, dus vandaar de verontwaardiging. |
| Maandag
26 februari 2007 |
   Een
korte reisdag stond vandaag op het programma naar Dunedin. We zouden hier
één nacht blijven en ik deelde de kamer van het Leviathan
Heritage Hotel met Daniël.
Allereerst ging ik even de stad in om een kijkje te nemen bij het station
van Dunedin. Een schitterend gebouw waar ook nog een schilderijententoonstelling
in bezichtigd kon worden.
Daarna even een stadswandeling langs de 'First
Church of Otago', daarna de berg op voor een mooi uitkijkje over de
stad. Vervolgens weer naar beneden naar 'The Octagon' om daar wat te drinken
en het internetcafé in te duiken.
Op Maray Pl. even gaan steengrillen. 's Avonds hadden we geen gelegenheid
om warm te eten, dus dat moest even voor een keertje tussen de middag.
's Middags
zijn we bij ons hotel opgehaald voor onze tour met 'Elm
Wildlife Tours' naar de Koningsalbatrossen, zeehonden en pinguïns;
de 'Peninsula
Encounters'. Onderweg langs de vele plassen gereden waar veel soorten
vogels waren. We kregen allemaal een verrekijker, maar die van mijzelf was
beter en een stuk lichter.
De
albatrossen vielen wat tegen. We mochten niet naar de nesten kijken, maar
konden ze alleen vliegend bekijken. Hierdoor was de grootte van deze beesten, tot wel 3.25m spanwijdte,
moeilijk in te schatten.
Daarna zijn we naar een privé-terrein gaan waar zeehonden, zeeleeuwen
en geeloog-pinguïns te bezichtigen waren. Er waren wederom weer vele
zeehonden, welke we ongestoord konden bekijken vanuit een post-huis. De
zeeleeuwen verderop het strand lagen lekker in de zon. We moesten ook hier
weer op een respectabele afstand blijven.
De geeloog-pinguïns konden eveneens bezichtigd worden vanuit een post-huisje.
Na de tour werden we weer bij het hotel afgezet. Met Michiel & Doriene
en Daniël nog even een biertje gedronken in de kroeg om de hoek. |
| Dinsdag
27 februari 2007 |
Wederom
weer een lange reisdag vandaag. Allereerst nog even langs het steilste straatje
van Dunedin gereden met de bus. We konden niet het straatje omhoog klimmen,
dus bleef het even bij een snelle fotostop.
Op Highway #1 kregen we al snel panne. Een oververhitte motor liet ons aan
de kant van de weg staan. We werden opgepikt door een groep Denen die we
al een aantal keren eerder waren tegengekomen. Met hen reden we naarde 'Moeraki
Boulders' waar we de keien op het strand konden bekijken. Deze zijn
zo'n 60 miljoen jaar geleden op de zeebodem ontstaan toen kalkzouten zich
geleidelijk kristalliseerde rond een harde kern van een schelp.
  Na anderhalf
uur kwam er een andere bus die ons naar Christchurch zou brengen. We wisten
niet of we Sandy nog terug zouden zien, dus moest er snel wat ingezameld
worden om vervolgens afscheid te kunnen nemen.
Met onze nieuwe bus, groot en met airco, reden we naar Christchurch.
Het Bealey's Hotel lag een stuk lopen buiten de stad zodat we nog een stuk
moesten lopen om te gaan eten. Met Dirk & Door, Cees & Esther en
Chris gaan eten bij Viaduct. We konden lekker buiten zitten, maar omdat
het begon te regenen moesten we toch vragen of we onder een afdak verder
mochten eten. |
| Woensdag
28 februari 2007 |
Vandaag
was de dag van een heel vroeggeboekte excursie. Allereerst wilde ik gaan zwemmen met
dolfijnen. Deze excursie was drie weken terug al volgeboekt, zodat ik
alleen mee kon om te kijken naar de dolfijnen. Ik ging samen met Ida. Anderen
gingen mee om potvissen (spremwales) te spotten.
De weg naar Kaikoura verliep voorspoedig met wederom een andere bus maar
wel met Sandy. Allereerst zette we de anderen af om vervolgens samen met
Dilek en Sandy naar dezeehondenkolonie
te gaan. Er waren een aantal zeehonden van dichtbij te benaderen. Wel moest
je oppassen voor zeehonden die eventueel uit het struikgewas kwamen.
 |
 |
Daarna even gaan lunchen om vervolgens de introductiefilm te bekijken over
de dolfijnen. We waren met een grote groep, dus gingen we met twee boten.
Ik had er wel een beetje de balen van dat ik niet mee mocht zwemmen, maar
achteraf gezien, heb ik er al kijkend meer van meegekregen.
De boot maakte bij het verlaten van de haven aardige klappen op het water.
Op een gegeven moment werden de eerste Dusky dolfijnen gespot. Leuk om te
zien, vooral wanneer ze mee zwommen met de boot. Het werden er steeds meer
en meer tot wel een paar honderd. De boot werd stilgelegd en de toeter ging
af. Het signaal om van boord te gaan. Binnen vijf minuten klonk weer het
signaal, het teken om weer aan boord te gaan. Dit gebeurden in totaal zo'n
drie maal. Het was erg moeilijk om te fotograferen. De dolfijnen zwommen
snel en gingen steeds onder, waardoor je weer te laat was. 
Bij terugkomst stonden de anderen al op ons te wachten. Nog snel een DVD-tje
gekocht van de dolfijnen.
De terugweg verliep goed, hoewel het langer duurde als gepland. We hadden
bij 'Sticky Fingers' afgesproken voor het afscheidsetentje. We waren wat
verlaat, waardoor de thuisblijvers enigszins ongerust waren geworden.
Na het drinken van een biertje, nam Dirk het woord tot Dilek en bedankte
haar voor de goede zorgen.
Terug in het hotel nog een afzakkertje genomen voordat het bed werd opgezocht.
Wat was ook al weer de code op de deur? |
| Donderdag
01 maart 2007 |
 Een
trieste dag vandaag. We zouden vandaag terugvliegen van Christchurch naar
Auckland met Quantas en vervolgens doorvliegen met Malaysia
Airlines naar Kuala Lumpur en Amsterdam. Helaas verliep het iets anders.
We hadden tickets van 11.00h, maar Quantas had ons voor de vlucht van 07.00h
ingeboekt. Hierdoor hadden we dus de vlucht gemist en de vlucht van 11.00h
was volgeboekt. Dilek heeft aardig wat moeten regelen en na een paar uur
wachten konden we toch inchecken bij Air
New Zealand. We kwamen dus te laat in Auckland aan, zodat we een hotelovernachting
kregen aangeboden in het Jet
Inn Hotel. Dit hotel lag op een industrieterrein, dus even naar de stad
gaan was er niet bij. Doriene was even gebombardeerd tot alternatieve reisbegeleidster,
zodat zij samen met Michiel nog op de luchthaven achterbleven. Toen zij
in het hotel aankwamen hadden ze inmiddels een vlucht geregeld naar Frankfurt
en vervolgens naar Amsterdam.
We gingen lekker eten gecombineerd met verschillende wijnsoorten. Na een
gezellige avond buiten op het terras, de kamer opgezocht voor de laatste
nacht in Nieuw Zeeland. |
| Vrijdag
02 maart 2007 |
  Aan
het eind van de ochtend werden we opgehaald door een busje die ons naar
de luchthaven bracht. Eerst inchecken, vervolgens eten en daarna door de
douane.
De vlucht naar Kaula Lumpur verliep goed. Ik probeerde om niet te slapen,
dit wilde ik pas de tweede vlucht doen naar Frankfurt. Ik zat aan het gangpad
en de stoel naast mij was vrij.
In Kuala Lumpur moesten we nog even wachten. Hier nog even een biertje gaan
drinken om daarna aan boord te stappen van het toestel naar Frankfurt. Ik
had opnieuw een goed plaats, deze keer bij de nooduitgang, waardoor ik lekker
languit kon slapen. Na het bekijken van twee films ben ik in slaap gevallen. |
| Zaterdag
03 maart 2007 |
's Ochtends
vroeg kwamen we aan op Frankfurt. Hier nog even gewacht op de aansluitende
vlucht met de KLM. Tijdens deze korte vlucht zat ik aan het raam genietend
van het uitzicht over Duitsland. Het uitzicht over Nederland viel tegen.
Het was aardig bewolkt.
Na een snel afscheid op Schiphol, snel de trein ingesprongen, zodat ik vroeg
in de middag thuis was. |
Jeroen
van Ammers, 2007 |
|
