Inmiddels ongeveer een half uur geleden [23.40 uur] opgestegen vanuit Schiphol. Dus onderweg om via Bonaire en Guayaquil uiteindelijk over ruim 15 uur te landen op Quito. Na de rellen van 30 september is het leger in positie gebracht voor de ordehandhaving, en met succes. Onze reis kan dus gelukkig gewoon doorgaan.
Het afgelopen weekend en ook vandaag nog kunnen genieten van echte nazomerse temperaturen [24 graden en dat in oktober!].
Om 19.00uur heeft buurman Jos ons richting treinstation Oss gebracht. Van hieruit in anderhalf uur naar Schiphol waar ook al snel de bagage bij de KLM drop off achter gelaten kon worden [we hadden thuis al ingecheckt]. Nog even wat lectuur voor de komende weken aangeschaft en in een bijna lege hal, maar wel in gezelschap van een muis, nog wat kunnen relaxen. Bij het instappen, blijken we aan boord gezelschap te hebben van Arie Boomsma, welke met een cameraploeg onderweg is naar Bonaire, waarschijnlijk voor zijn nieuwe programma.

Na goed verlopen vluchten, verblijven we inmiddels in de hoogst gelegen hoofdstad van de wereld: Ouito [2810m]. De luchthaven ligt midden in de stad, onvoorstelbaar en je moet er dan ook niet aan denken dat er iets gebeurt. Er wordt gebouwd aan een nieuwe luchthaven welke medio 2011 geopend zal worden. Ouito is een stad met 2,1 miljoen inwoners, gelegen tussen een oost en west flank van de Andes. Dit gegeven maakt dat het een zeer langgerekte stad is [54 km lang, 8 km breed ] en ook alleen in de lengte uitbreidt.
Op het vliegveld van Quito [Mariscal Sucre] kennis gemaakt met onze medereisgenoten, onze reisleider Marc [een Nederlander die al 11 jaar permanent woonachtig is in Ecuador] en Marco,onze chauffeur voor de komende drie weken. Aansluitend meteen naar ons eerst hostel, El Arupo. Met een welkomstsapje [maracuja] een uitgebreide briefing over wat ons allemaal de komende weken te wachten staat en de eerste noodzakelijke afstemmingen voor de komende week, o.a. opgave van de schoenmaat voor de laarzen in de jungle. Ook het dringende advies om de eerste dagen veel te drinken en het rustig aan te doen om te wennen aan de hoogte.
Vervolgens zijn we op pad gegaan om oud Quito te gaan bezichtigen. Al wandelend via het levendige stadspark El Ejido en voortdurend licht stijgende straten, bereiken we het hart van het oude centrum, Plaza Independencia, met het presidentieel paleis en de grote kathedraal. Het wordt om diverse redenen een kort bezoekje. Jeroen ervaart geleidelijk aan waarom we het eigenlijk rustig aan hadden moeten doen. Hij voelt zich met de minuut beroerder worden. Bovendien gaat het regenen en onweren. Dus de taxi maar gepakt en terug naar het hostel waar Jeroen al snel met paracetamol het bed op zoekt daar hij zich fysiek alleen nog maar slechter gaat voelen. Resultaat beiden om 18.30 uur in het bed. Geen eten, maar we waren tijdens de vlucht meer als voldoende voorzien en ook ik was eigenlijk na ongeveer 40 uur in touw te zijn geweest eigenlijk wel moe.

Allebei geslapen als een blok en al vroeg in de ochtend met een stralend zonnetje en na een over heerlijk ontbijt met een eitje en een sapje, weer op pad gegaan. We hebben de ochtend nog om een nieuwe poging te doen de oude stad te verkennen, ditmaal met een gids.

Allereerst gaan we met de bus de heuvel El Panecillo op om bij het beeld van de maagd van Quito te genieten van een geweldig uitzicht over de stad. Met de bus terug gebracht in de buurt van het oude centrum. We starten in de gezellige straatjes in de wijk la Ronda. Via het kleine drukke Plaza Santa Domingo, met de gelijknamige kerk en het Casa de Sucre komen we bij de mooie kerk in barok stijl, La Compania de Jesus. Met de bouw van deze met veel bladgoud versierde kerk is 163 jaar gemoeid geweest. Na het uitgestrekte Plaza San Francisco met de grote kerk en het klooster van de patroonheilige van Quito, San Francisco, bereiken we opnieuw Plaza de Independencia.

In tegenstelling tot gisteren is het nu prachtig weer en lijkt alles er veel mooier uit te zien. Het prachtige plein met standbeeld en fontein, komt helemaal tot leven met al die mensen pratend met elkaar op de bankjes in de schaduw van de bomen. Als laatste klimmen we nog via steile straatjes naar de Basilica del Voto National.

Met de bus terug naar het hostel, nog een heerlijke lunch op het terrasje bij Coffee Tree en vervolgens Quito verlaten om nog vandaag ons volgend overnachtingsplekje te bereiken. Onderweg begint het net als gisteren weer hard te regenen waardoor de vulkaantoppen helaas niet zichtbaar zijn. Onze touringbus is trouwens helemaal nieuw en daar wij maar met z’n dertienen zijn riant plek uiteraard! Vlak voor het donker komen we aan in Machachi.

We verblijven in de prachtige haciënda La Estacion. In de kleurrijke bloementuin staan leuke huisjes, waar voor de nacht de kachel gestookt wordt om het warm te krijgen. Na een heerlijke douche en een uitstekend drie gangen menu ging toch al weer vroeg het kaarsje uit. Ook niet erg want de wekker staat op half 6 voor een druk programma morgen. Hopelijk is dan het weer wel wat verbeterd.

Al ruim wakker voordat de wekker afloopt. De ramen hebben geen overgordijnen en ook het plaatselijke openbaar vervoer kondigt zich al vroeg in de ochtend toeterend aan als ze de bushalte naderen. Na weer een heerlijk ontbijtje met sapje fruit en eitjes met een stralend zonnetje op pad naar de donderdagmarkt van Saquisilli.
Deze markt speelt een centrale rol in de economie van het omliggende gebied, want vanuit de gehele regio komen indigenas om van alles en nog wat te kopen en verkopen. Onderweg hebben we een schitterend uitzicht op de 2 toppen van de besneeuwde vulkaan Illiniza en ook de besneeuwde top van de Cotopaxi ligt helemaal vrij. Als we aankomen in Saquisilli gaan we eerst naar de veemarkt, een geweldig spektakel.

Allereerst zien we natuurlijk voor het eerst de kleurrijk geklede bevolking. Opvallend kleine mensen, zeker nog 10-15cm kleiner dan mijn toch ook maar krappe 1.60m. Men komt te voet, per bus, of met een klein pick-upje met hun varkens, schapen, kippen, cavia’s, lama’s e.d. Alles wordt zorgvuldig bij elkaar gehouden met touwen, in een zak of in een metalen kooi. Ook allerlei onderdelen, zoals gekookte koppen, ingewanden e.d. vinden gretig aftrek onder de plaatselijke bevolking.
Hierna nog drie van de vier overige markten bezocht. Wat een assortiment groente en fruit! Deze markt maar ook die met de vlees/vis en kleine dieren is erg leuk. Het levert dan ook erg veel kleurrijke plaatjes op.

Na een snelle lunch in een plaatselijk kleine eetgelegenheid gaan we op weg naar het Cotopaxi N.P. De gehele ochtend was de Cotopaxi vanaf de markt zichtbaar geweest tegen een strakblauwe hemel maar inmiddels lag deze tot grotendeels in de wolken. De Cotopaxi is met 5897 meter de hoogste actieve vulkaan van Ecuador [de Chimbarazo met zijn 6310 meter is de hoogste niet actieve vulkaan]. Bij de toegang van het park krijgen we een ticket en is het vervolgens nog een kleine 7 km voor dat we bij de officiële ingang van het park komen.
Allereerst gaan we onder begeleiding van een gids naar het museum. Daarna maken we een eerste korte wandeling vanuit dit vertrekpunt langs mooie lava slenken, met al af en toe een prachtig zicht op de vulkaan. We merken duidelijk dat we op hoogte zitten, rustig wandelen dus! Na deze wandeling worden we met de bus tot een hoogte van ruim 3800 meter gebracht om een prachtige wandeling om een daar gelegen meer te maken [Laguna Limpiopungo].

Geleidelijk aan komt de Cotopaxi steeds meer uit de bewolking en kunnen we goed van dichtbij de besneeuwde top bewonderen. Tijdens de wandeling wordt Jeroen opnieuw erg beroerd [weer de hoogte] en is dan ook blij het eindpunt te bereiken. Eenmaal in de bus en weer dalende knapt hij ook weer snel op. In de avond weer een lekker 3 gangen dineetje in de haciënda en bij terugkomst op de kamer brandt weer lekker het kacheltje. Het koelt toch wel af op deze hoogte.

Vanochtend wederom vroeg wakker. Van de gelegenheid gebruik gemaakt om de omgeving van het station van Machachi wat te verkennen. Geleidelijk aan komt alles tot leven en zie je overal uit de bergen de kinderen huppelend naar beneden komen om naar school te gaan. Na een uitstekend ontbijt nemen we afscheid van deze zeer gastvrije plek en gaan we op weg naar Otavalo, ten noorden van Quito.
Onderweg passeren we de evenaar en maken een stop bij La Mitad del Mundo, het monument op de evenaar. Een paar honderd meter verder is het officiële met GPS bepaalde punt van de evenaar bij het Museo de Sitio Intinan. Hier kun je wat leuke proefjes doen, o.a. natuurlijk de proef met het water, met gesloten ogen over de lijn van de evenaar lopen [dit lukt niet, je wordt of naar links of naar rechts getrokken door de magnetische kracht] en de proef met het ei op de spijker wat Jeroen nog een diploma opleverde.
Verder richting Otavalo maken we nog een stop om de alleen in deze streek voorkomende vrucht chirimoya te proeven. Ook bij de lunchplek laten we ons verleiden een streekgerecht te gebruiken, bloedsoep. Niet te veel over nadenken! Met nog enkele tussenstops om van het uitzicht te genieten, bij helaas veel bewolking, bereiken we het eind van de middag ons hotelletje Dona Esther midden in het centrum van Otavalo.
Na aankomst het thuisfront weer wat geïnformeerd en het nieuws wat bekeken. Schrikken was de dood van Anthonie Kamerling. De avond met de groep uit eten, een geweldige Chateau Briand voor nog geen $7, Ook voor de eerste keer voorzichtig aan de alcohol. Jeroen een half litertje bier en ik een fles voortreffelijke rode Chileense wijn samen met Callista,Peter en Paul. Gezellig avondje.

Vanochtend weer vroeg op om de beroemde zaterdagmarkt te bezoeken. Jeroen had weer barstende hoofdpijn [de alcohol of toch nog steeds wat last van de hoogte???]
Het is ook de marktdag voor de plaatselijke bevolking, dus wordt er aan de noordkant van Poncho Plaza warm voedsel bereid en is een hoek van het plein bestemd voor cuys, konijnen en puppy hondjes. De markt voor de grotere dieren is aan de westrand van Otavalo. We zijn daar met spits tijd lijkt het, we kunnen ons dan ook maar amper bewegen tussen de grote hoeveelheid mensen en dieren. Ik kan dan ook maar net een zwiepende staart van een koe ontwijken, dit tot grote hilariteit van de Otavalenos. Prachtig zijn de vrouwen in traditionele klederdracht, met hun geborduurde blouses, witte linnen schoentjes en hun lange zwarte vlecht omwikkelt met een kleurrijke cinta. Dit in combinatie met de kleurrijke rokken levert ook hier weer mooie plaatjes op.
Na het bezoek aan deze markt, het was inmiddels na negenen, eerst maar even ontbeten in het hotel. Heerlijke crêpes met chocolade [weer eens wat anders dan een American breakfast]. Aansluitend eerst naar de Copacabanamarkt. Een permanente levensmiddelenmarkt met alle mogelijke soorten fruit, groenten, granen en vlees. Dan terug naar de Poncho Plaza. De markt is een zee van kleuren met rollen stof, dikke dekens, wollen wandkleden met afbeeldingen van de bergen en lama’s, ruige handgebreide truien, geweven tassen en ceintuurs. Ook allerlei materialen als vilt, garen en onderdelen van weefgetouwen, verf etc. zijn volop verkrijgbaar.

Het is een megamarkt met stapels goed waar je van denkt hoe komen ze het ooit kwijt! Inmiddels toch wel een beetje “markt moe” lekker op een binnen plaatsje van een restaurant heerlijk wat uurtjes vertoeft met gezellige muzikanten en een hapje en een drankje. Later nog een klein rondje over de poncho markt en het park Bolivar. Een lekker wijntje gekocht en in het zonnetje op ons balkon nog wat gelezen. In de avond met een gedeelte van de groep heerlijk Mexicaans gegeten.

Vandaag gaan we de omgeving van Otavalo verkennen. Helder weer, een stralend zonnetje en onderweg een prachtig uitzicht op de Cajambe [5790m] en de Cotacachi [4939m] vulkanen. Bij de laatste gaan we naar het op 3060 meter gelegen prachtige meer van Cuicocha, een geïmplodeerde krater.

Eerst bekijken we het meer van bovenaf bij een uitzichtpunt vlak na de toegang van het Cotacachi Catapas reservaat. Bij het meer gaat een gedeelte van de groep een halve wandeling om het meer maken en kiezen wij ervoor om eerst met een bootje op het meer langs de in het midden gelegen eilandjes te varen en aansluitend een kortere wandeling aan de bovenrand van het meer te maken. Het licht golvende pad biedt prachtige uitzichten op het meer en langs de kant staan kleurrijke bijzondere bloemen.
Onze lunch gebruiken we in de leerstad Cotacachi. Uiteraard moet er ook gewinkeld worden, met als resultaat voor mij twee leren tassen en voor Jeroen een riem.
In Peguche bezoeken we Casa de la Musica een werkplaats en atelier van allerlei muziekinstrumenten welke zo kenmerkend zijn voor de Andesmuziek. We krijgen een demonstratie van hoe een panfluit gemaakt wordt. Daar de mannelijke leden van de familie in de plaatselijke kroeg vertoeven [het is zondag] zit een muzikaal optreden er helaas niet in.
Ook in Peguche bezoeken we de zaak en het bedrijf van een beroemde wever. Prachtige doeken, truien en tassen. Vanuit dit plaatsje besluiten we te voet terug te lopen langs de oude spoorlijn naar Otavalo.
In de avond gegeten met z ’n tweetjes in een plaatselijk vis restaurant waarvan Jeroen zich nu nog afvraagt of hij vis of varkensvlees gegeten heeft.

Een vroeg vertrek voor een lange reisdag van 8-9 uur richting de jungle, de uitlopers van de Amazone. Onderweg neemt de stijgingsgraad en de vochtigheidsgraad hand over hand toe. De weg loopt door weelderige nevelwouden vol reusachtige varens, stekelige bromelia’s en mooie orchideeën. Langzaam kruipt de bus omhoog, het zicht wordt steeds slechter en op 4100 meter passeren we de Papallacta pas. Het regent in deze contreien bijna het gehele jaar door.
Na de pas dalen we af naar het op 3300 meter gelegen stadje Papallacta met in de buurt de warmwater bronnen. We genieten hier enige uren van verschillende in temperatuur oplopende baden. Onze lunch, bestaande uit een heerlijke forel, eten we bij Gina in de eerste belangrijke plaats in de Oriente, het aan de oever van de rivier Quijos gelegen Baeza. Via Tena duiken wij nog een heel eind verder de jungle in richting Santa Rosa en daar bereiken we de rivier de Napo.
We worden met onze bagage verdeeld over twee motorbootjes en zakken de rivier af richting onze verblijfsplek voor de komende dagen: Yacuma Lodge. Halverwege worden we geconfronteerd met een heel stuk droog gevallen rivier. Het heeft hier al geruime tijd niet geregend. We krijgen de meegebrachte laarzen uitgereikt en moeten met de bagage een heel stuk te voet overbruggen om vervolgens een eind verder op opnieuw in twee motorboten de tocht te vervolgen. Vlak voor dat het donker wordt bereiken we de logde. We worden hartelijk ontvangen met een welkomst drankje alvorens we de sleutel van ons cabines krijgen. Onze overnachtingsplek, hoog op palen, is de helft van een rieten woning, alleen gescheiden beneden door een dun wandje. De bovenkant is helemaal open maar wel met gaas. Leuke huisjes en relatief luxe. We hebben gezellig met z’n allen gegeten in het restaurant en na een grondige inspectie en een koude douche snel onder de klamboe. Het is wel wennen aan de hoge temperaturen.

Na een warme, klamme nacht met alle mooie geluiden van de jungle, nu met de opkomende zon al om half zeven wakker. Het is werkelijk stralend weer dus ook vandaag waarschijnlijk weer geen bijdrage om het waterpeil in de rivier omhoog te krijgen. Nu overdag zien we pas hoe mooi de omgeving is van Yacuma Lodge is.
Na een heerlijk ontbijt trekken we de laarzen aan en steken we te voet de rivier over om met onze gids Oso op pad te gaan naar een naburig dorpje. Allereerst ondergaan we nog het ritueel om de geesten gunstig te stemmen en krijgen we van Oso op beide wangen met een rode kleurstof van een vrucht een kenmerkend teken. Op weg naar het dorp trekken we door de akkers van de indianen en zien we een grote diversiteit aan gewassen die verbouwd worden, o.a. cacao en koffie, ananas, suikerriet en gember. In het dorpje bezoeken we een plaatselijk pottenbakkerijtje en klein schooltje, waar onder andere de vier kinderen van onze gids les ontvangen.

Bij terugkomst in de lodge kort even wat gedronken alvorens te starten met onze tocht door de jungle. Op onze laarzen klauteren we door de modder, onderwijl genietend van de prachtige planten, bomen en mooie exotische bloemen. We leren het drakenbloed kennen met al zijn geneeskrachtige mogelijkheden, eten o.a. citroenmieren, cacaobonen en suikerriet. Na enkele uren in de enorme hitte geploeterd te hebben komen we in onze kletsnatte shirts terug bij de lodge. Het was absoluut de moeite waard!
Na onze lunch, met jawel weer heerlijke forel, een kleine drie kwartiertjes kunnen relaxen en genieten van de prachtige plek waar we zitten om ons daarna opnieuw weer in de laarzen te hijsen. We gaan met de gemotoriseerde kano’s op pad en moeten net als gisteren weer een stuk lopen door de drooggevallen rivier. We varen een klein uurtje op de Napo rivier om vervolgens liggend in autobanden stroomafwaarts over de rivier te dobberen. Een lekkere ontspannen activiteit.
Vlak voor zonsondergang zijn we weer terug in de lodge en hebben we een ijskoude douche genomen. Heerlijk met deze temperaturen. Voor de avond staat na het diner nog een kampvuur op het program, waar onze plaatselijke onderwijzer op zeer amateuristische wijze zijn gitaarmuziek ten gehore bracht, dus na enige tijd ons huisje maar opgezocht, ook omdat we morgen om kwart over vijf het bedje uit moeten. En we blijven het toch vakantie vinden!

We gaan al vroeg op pad [het heeft vannacht behoorlijk geregend] om via Puyo door het dal van de Pastaza rivier uiteindelijk te eindigen in het op 1800 meter gelegen plaatsje Banos, naast de actiefste vulkaan van Ecuador, de Tongaruhua. Maar allereerst gaan we nog naar het opvangcentrum AmaZoonico.
Dit centrum herbergt allerlei dieren uit de jungle. Gewond, verstoten of gevonden worden ze hier opgevangen en verzorgd met als doel ze, indien mogelijk, weer terug te plaatsen in de jungle. Het is een mooi project maar heeft toch wel veel weg van een dierentuin.
In Puyo, de natste plek van Ecuador met 5500mm regen per jaar, gebruiken we hierna de lunch bij Hosteria Turengia. Vandaag met een stralend zonnetje. Hierna vervolgen we onze weg langs de Rio Pastaza om vlak voor Banos de prachtige waterval, Puable del Dioable [de duivelsketel] te bekijken. We dalen ruim een kilometer af om dicht bij te komen. Weer in de bus nog een korte stop bij een canyon waar we in een minikabelbaantje op een hoogte van 100 meter, 500 meter over een kloof glijden. De stalen constructie aangedreven door een dieselmotor van een vrachtauto, zeilt prachtig over een waterval. Gaaf!
Eenmaal in Banos bezoeken we eerst nog een zaak waar ze van tagua noten mooie beeldjes slijpen en proeven we het plaatselijke bekende snoepgoed, melcocha. In ons hotel Isla de Banos hebben we een prachtige slaapkamer, met een groot raam waardoor we een prachtig uitzicht hebben op de directe omgeving en de zonsondergang.
Na de toch wel erg vuil geworden kleding uit de jungle onder gebracht te hebben bij een wasserette, heerlijk gegeten in Bistro Suisse onder het genot van een even zo heerlijke Chileense huiswijn. Voor het eerst wordt het vanavond wat later voor we het bed opzoeken.

Heerlijk wat kunnen “uitslapen”. Na een over heerlijk ontbijt [blijft hier overal super, met een eitje, kaas, vers fruit, vers sapje] werden we opgehaald voor onze mountainbike tocht in de omgeving van Banos.
We gaan met twee busjes, onze mountain bikes en helmen naar 2500 meter met de bedoeling uiteindelijk af te dalen naar 1500 meter. Een prachtige, stevige tocht over soms onmogelijke paadjes. Maar goed, behoudens een schaafwond aan het onderbeen gaat het toch uiteindelijk allemaal goed. Zelfs de salto voorover van Paul loopt goed af. Onderweg is het soms licht klimmen en passeren we diverse watervallen, tunneltjes, met op de top bij het kruis een prachtig overzicht over Banos. Al met al een goede voorbereiding op de zondag wanneer we vanaf 4800meter de Chimborazzo gaan afdalen.
Bij terugkomst, het was inmiddels tegen tweeën, eerst de was opgehaald en een lekkere sandwich gegeten bij Bla Bla. Vervolgens verder op verkenning door het stadje, mareol tabletten gekocht ter voorbereiding op de Galapagos en bij de homeopathische winkel het drakenbloed [sangre de drago]. Het was heerlijk zonnig weer.
Wat later in de middag het thuisfront via de mail weer eens geïnformeerd over de afgelopen dagen. Op tijd gegeten want we werden om half tien in de avond opgehaald met de “drankbus” om hoog op de berg, met een kampvuurtje en borrel de altijd actieve vulkaan Tungurahua te aanschouwen. Echter dan moet het wel helder zijn anders gaan we geen “vuurwerk”zien. Het werd al met al een enorme afknapper. Het begon al met dat we een uur te laat opgepikt werden, wel een borrel, geen kampvuur omdat ja lach niet, ze geen vuur bij zich hadden en wij een compleet niet rokende groep waren. De top van de vulkaan kwam kort uit de wolken maar kende geen enkele activiteit. Dus na korte tijd, inmiddels tegen middernacht, de weg terug maar weer aanvaard, ook omdat het best fris was boven.

Opnieuw wat later het bed uit en na het ontbijt zijn we op pad gegaan voor de wandeling richting de dierentuin San Martin.
Eerst door een wat afgelegen stukje buiten het centrum gelopen, met tafereeltjes als een slagerijtje met een gekookt varken languit op een ladder voor de etalage, veel rietsuiker persen en bedrijfjes met het bekende snoepgoed [meocochi].
Vlak voor de dierentuin zien we een prachtige canyon en ook de dierentuin was absoluut de moeite waard met o.a. de Galapagos schildpadden en condors.
Op de terugweg via het centrum gegaan om nog een kijkje te nemen in de basiliek en op de markt cuy [cavia] in de eetstalletjes te zien. We waren het al niet van plan, maar nu wisten we het ook zeker, we gaan dat niet eten!
Na de lunch naar de Thermen de Virgin, de thermale baden voor de lokale bevolking. Deze keer waren wij de attractie. Wel een aparte ervaring om als enige Europeanen [later kwamen nog Dennis en Agnes] tussen de locals in het warme ‘bruine”water te vertoeven.
’s Avonds met een groot gedeelte van de groep nog heerlijk gegeten bij Mariane.

Met regen vertrokken uit Banos. Weer geluk gehad dus met het mooie weer de afgelopen dagen. Onze bestemming voor vandaag wordt Riobamba, de uitvalsbasis voor een bezoek aan de Chimborazzo.
Ons eerder geplande hotel had onvoldoende plek voor ons als groep, dus we gingen naar een nieuwe onbekende plek [ook voor de reisbegeleider] in Guano, ongeveer 8 km buiten Riobamba.
Hosteria Ouinta Aidita is een luxe, nieuw opgezet complex waarin wij giga grote familiekamers krijgen.

Allereerst gaan we de stad Riobamba verkennen. Het is zaterdag, dus ook hier weer de gebruikelijke markten. Lekker geluncht bij het bekende El Delirio. Inmiddels is er weer een stralend zonnetje dus ook even relaxen in het Parque Sucre.
Bij terugkomst in het hotel toch maar even gebruik gemaakt van alle extra faciliteiten die dit complex te bieden heeft zoals sauna, bubbelbad en zwembad. Heerlijk.
Daar we ver uit het centrum zitten besloten we als groep te eten in het restaurant van het complex. Alles is nog maar net in gebruik en wat heel duidelijk wordt is dat de werkzaamheden nog duidelijk niet op elkaar afgestemd zijn. Iedereen loopt en rent maar, het blijft een zeer chaotisch gebeuren. Soep na het hoofdgerecht, drankjes als de maaltijd al bijna op is en ik bijvoorbeeld, me weer eens verheugend op een Chateau Briand zit maar te wachten en te wachten en er komt niets. Na dat zo ongeveer iedereen zijn maaltijd achter de kiezen had ben ik toch maar eens gaan vragen waar het bleef. Het antwoord was: "Oh dat is op, hebben we niet meer". We hebben wel erg gelachen maar morgen toch maar ergens anders eten!

Wat een super dag vandaag!!!!

De organisatie van het ontbijt in het complex liep aanzienlijk beter als het diner van gisteren avond.
Om negen uur vertrekken we met de bus richting Chimborazzo, met zijn 6310 meter, de hoogste vulkaan van Ecuador.De busrit duurde anderhalf uur, maar er moesten diverse extra plaspauzes ingelast worden vanwege de grote hoeveelheden extra vochtinname in korte tijd, dit ter voorbereiding op de activiteiten op grote hoogte [5000m]. Ook nog wat extra foto stops voor de vicuna's en alpaca's.
Bij de ingang van het park pikken we onze gids op en zijn we met de bus tot een hoogte van 4800 meter de Chimborazzo opgereden. Daar bij de eerste berghut eerst wat geacclimatiseerd en even kijken hoe iedereen er bij zit op deze grote hoogte. We krijgen ook nog een kop coca thee.
Vervolgens gaan we het er op wagen. Goed ingepakt gaan we beginnen aan de klim van 4800meter naar 5000 meter naar de hoogst gelegen berghut van Ecuador. Jeroen besluit geheel tegen zijn zin, maar wel verstandig, om niet de gehele klim mee te doen, gezien de eerdere ervaringen van de afgelopen week op grote hoogte. In lengte is de klim maar 1 km maar naast het stijgen heb je op die hoogte maar de helft aan zuurstof in vergelijking met zeeniveau. Na drie kwartier was ik boven. Vermoeiend, maar super. Apart om te ervaren hoe de geringste inspanning je al snel naar adem doet happen. De berghut die je bereikt ligt aan de sneeuwgrens van deze vulkaan. Tot we boven waren was het half bewolkt en konden we gedeeltes van de top zien.
Eenmaal boven trok alles snel dicht. Even het stempeltje en de sticker halen voor het paspoort en maar weer snel naar beneden. Het is niet goed om lang op deze hoogte te blijven. Jeroen was tot half weg gegaan en daarna weer terug gekeerd. Gelukkig deze keer geen klachten gehad.
Weer aangekomen bij de eerste berghut gaan we eerst heerlijk lunchen alvorens we de voorbereidingen krijgen voor de mountainbike tocht. We gaan fietsen vanaf een hoogte van 4800 meter naar 3000 meter over een lengte van 32 kilometer.
We krijgen zeer professioneel materiaal en na de nodige instructies gaan we op pad. Wat een geweldige tocht. Iedereen kan afdalen in eigen tempo, zoveel foto stops maken als men wil en dat waren er nogal wat, gezien de schitterende omgeving waar je door fietst. Het eerste gedeelte gaat over grind, vulkanisch as en stenen.Het laatste stuk over Ecuadoraans asfalt. Wat een geweldige uitzichten en ook de Chimborazzo laat zich weer in zijn volle glorie zien.
Bij terugkomst in het complex als toetje nog even relaxen in het bubbelbad. Onze chauffeur Marco was zo vriendelijk ons ‘s avonds naar een andere eetplek te brengen, het werd uiteindelijk het restaurant van ons eigenlijk geplande hotel. Prima keus!

Vandaag gaan we met de bus een gedeelte van de route rijden van de beroemde treinrit naar de Nariz del Diablo [Duivelsneus]. Het spoor is in renovatie en waarschijnlijk nog tot zeker maart 2011 buiten gebruik.
In Alausi wandelen we een stuk over het spoor tot we uitzicht hebben op de Duivelsneus en we het steile stuk van de spoorlijn herkennen. Het blijft heel jammer dat we de rit niet hebben kunnen maken, maar de spectaculaire rit boven op het dak van de trein is zo wie zo verleden tijd. Enige jaren geleden zijn er twee Japanners bij om het leven gekomen dus dat is sindsdien verboden.
Na de wandeling gaan we het plaatsje Alausi nog wat verkennen en in het plaatselijke parkje proberen we opnieuw wat plaatjes te schieten van de kleurrijke bevolking. Opvallend zijn de Canari vrouwen in kleurrijke rokken en hun hoedjes met bolletjes.

Bolletjes voor op de hoed betekent dat ze nog vrij zijn, achter op het hoedje zijn ze bezet. Weer in de bus zien we regelmatig het prachtige Andes mozaïek. Akkers die als lappen dekens tegen de hellingen geplakt lijken. Het weer wordt geleidelijk aan minder. Mistig en het miezert wat.
Dat maakt dat ons bezoek aan Ingapirca, het belangrijkste archeologische complex dat de Canari’s en de Inca’s nagelaten hebben, een mystiek karakter krijgt.

De meest bijzondere bezienswaardigheid zijn de resten van de zonnetempel van “Inti”. Kort na ons vertrek, inmiddels op weg naar onze eindbestemming voor vandaag Cuenca, is het inmiddels zo mistig dat je amper enkele meters ver kunt kijken.
Zodra we weer wat afgedaald zijn wordt dat snel beter. In de schemering komen we aan in wat de mooiste stad van Ecuador wordt genoemd, Cuenca. Dat gaan we dan morgen ondervinden. Ons hotel, Possade del Angel  is een kleurrijk, zeer sfeervol hotel. Na een snelle douche heerlijk gezamenlijk gegeten in het restaurant van het hotel.

Na het ontbijt, eerst de briefing voor de Galapagosgangers. We blijven met zijn zevenen, Dennis & Agnes, Paul & Ineke, Frans en wij tweetjes als groep bij elkaar en we gaan varen op de Golondrina 1.
Op advies allereerst allebei nog maar even een nieuwe duikbril gekocht om zeker te weten dat we goed materiaal hebben om te snorkelen. Op de boot kun je het ook huren maar is het kwalitatief niet altijd even goed.
Aansluitend naar de fabriek [Homero Ortega] waar ze de beroemde panamahoeden fabriceren. Allemaal handwerk. Voor de simpelste hoed zijn vrouwen 3 tot 4 dagen aan het vlechten, wat voor de meer exclusieve versies op kan lopen tot 3 à 4 maanden per hoed. In de fabriek het totale productieproces kunnen aanschouwen. Jeroen heeft een panama hoed gekocht.
Vervolgens zijn we op pad gegaan om de mooie historische stad Cuenca te bezichtigen.Maar eerst overheerlijk Italiaans ijs gegeten in de ijssalon naast de nieuwe kathedraal.Echter het weer wilde uiteindelijk niet echt mee werken. Het begint te regenen en dat houdt geruime tijd aan. Dus maar wat boodschappen in de super gedaan, het internet weer eens bezocht, en wat gelezen. Ook wel even lekker na al die intensieve dagen.
In de avond lekker Thais gegeten bij café Eucalyptus. Terug in het hotel gezellig met nog enkel e medereisgenoten en ook Marc en Marco naar een voetbalwedstrijd gekeken van Quito tegen een of andere Chileense club voor de Zuid Amerika cup. Quito won overigens met 6-1.

Vandaag staat een bezoek en wandeling op het programma naar het Parque Nacional de las Cajas. Op 35 km ten westen  van Cuenca liggen meer dan 230 meren in een prachtig mooi paramogebied. Het park ligt op een hoogte van 4000 meter. We hebben een wandeling met een lengte van zes kilometer waar we een kleine vier uur over gedaan hebben en zijn geëindigd op 3700 meter. Een geweldig mooi natuurgebied met naast de paramo ook quinoabossen.We beginnen in de bewolking maar geleidelijk aan wordt het steeds zonniger, wat de omgeving met al zijn meertjes en speciale bloemen en planten sprookjesachtig mooi maakt. Net buiten het park een lunch met een wel zeer rijk gevulde kippensoep.
Terug in Cuenca snel wat luchtigers aan getrokken, want het was inmiddels warm en opnieuw op pad gegaan om Cuenca nogmaals met een zonnig beeld te doorkruisen. Bij Raymi  Pampa  met een gedeelte van de groep heerlijk gegeten en redelijk op tijd het bedje maar opgezocht.

Morgen om half zes gaat de wekker om ons op te maken voor de langste reisdag op het vasteland van Ecuador, te weten 8-9 uur. De eindbestemming zal Puerto Lopez aan de westkust zijn.

Al  vroeg vertrokken met een strakblauwe hemel. Het eerste stuk over hetzelfde traject als gisteren door het N.P. Cajas tot het hoogste punt op 4063 meter. Het verdere traject wordt alleen maar dalen tot zeeniveau. Hiermee verlaten we dus definitief het Andes gebergte. Vanwege het uitzonderlijk mooie heldere weer kunnen we goed de Chimborazzo zien, welke enkele honderden kilometers verder op ligt.
We kennen wat oponthoud doordat er aan de weg gewerkt wordt. We zijn de 1^e in de rij. Verteld wordt dat we 1 uur moeten wachten vanwege het aanleveren van materiaal. Dan maar lekker in het zonnetje langs de weg zitten. Het wordt uiteindelijk een half uur. Op 1100 meter rijden we in de mist door een wolkendek wat we eerder al beneden ons zagen liggen. Vanaf dat moment is het ook afgelopen met de zon. Langs de weg bij een stalletje een kokos gekocht, de kap er af laten halen en met een rietje de kokosmelk gedronken.
Geleidelijk aan bereiken we Guayaquil. De temperatuur is inmiddels opgelopen naar 29 graden. Het schiereiland met zijn bewaakte wooncomplexen, fast food ketens, shopping malls en huizen doet erg Amerikaans aan, vergelijkbaar zoals je het ziet in de staten Florida en Californie. Naast deze relatieve luxe complexen zie je ook kilometers lang alleen maar sloppenwijken.
Verder richting de kust een verlaten landschap met veel boomcactussen en Baobabs. Bij San Pablo komen we aan de kust en maken een kleine tussenstop om even de voeten in de Grote Oceaan te steken. Via de kustweg rijden we verder naar Puerto Lopez naar ons hotel Mandala. Een geweldige plek direct aan zee met mooie huisjes, met eigen veranda, hangmat en een schommelstoel in een prachtig aangelegde bloementuin. Aan de kust, dus verse vis. Met onze tafels en stoeltjes half op de zandweg aan de boulevard hebben we dit ons dan ook heerlijk laten smaken. Onder het genot van een lekker wijntje aanschouwen we vanaf die plek het dorpje met zijn gemotoriseerde taxi’s [tuk tuk’s], de schamele huisjes en de vele vissersbootjes. Het doet zeer relaxed aan.

Helaas zwaar bewolkt, maar wel een lekker temperatuurtje en dus  heerlijk op het buiten terras, met uitzicht op zee, ontbeten. Daarna de baaientocht gelopen in het Parque Nacional de Machalilla.
Een wandeling door een totaal verdort landschap wat medio december als de regentijd begint weer totaal tot leven komt. Het enige groen nu was veelal alleen van de boomcactussen. Tijdens de wandeling doen we ook een drietal prachtige baaien aan, met veel vogels zoals de gier, fregatvogel en pelikaan.
Na de lunch het dorpje Puerto Lopez maar eens een beetje verkend. Eerst een heel stuk via het strand gelopen waar het wemelde van de wegschietende fel rode krabbetjes. In de haven is volop bedrijvigheid bij de vele vissersbootjes. In het dorpje zelf veel vaste kraampjes, winkeltjes met weinig activiteit. Het is voor de kust duidelijk laag seizoen. Alles komt weer op gang na de kerst tot medio april. Terug in het hotel een heerlijk wijntje gedronken op het terras en  in de avond met de groep weer heerlijk vis gegeten in een plaatselijk klein restaurantje

Het weer blijft onveranderlijk bewolkt  en afgelopen nacht heeft het behoorlijk geregend. Na het ontbijt te voet naar de haven  om daar met onze groep en drie Amerikanen  aan boord te gaan voor een tochtje naar Isla de la Plata [Zilvereiland, of klein-Galapgos].
Op weg daar naar toe even langs het boekingskantoor om de vuile was weg te brengen en onze tickets op te halen voor de boottocht. Daar krijgen we te horen dat met ingang van 22 oktober 2010 de entrees voor de nationale parken  in geheel  Ecuador gehalveerd zijn. Dus dat is een meevallertje, ook krijgen we nog de helft terug van de entree van gisteren. De enige uitzondering is echter helaas de Galapagos.
De tocht naar Isla de la Plata zou 1 uur en een kwartier duren want de extra tijd die normaal voor het spotten van walvissen en dolfijnen gereserveerd wordt is in deze tijd van het jaar niet aan de orde. Maar moeder natuur is ook hier een beetje van slag  want we zien en dolfijnen en een volwassen en jonge walvis. Het jonkie maakte een complete salto in de lucht. Een onverwachts extraatje dus!
Aangekomen op Zilvereiland kunnen we kiezen uit twee wandelroutes. Een korte of een lange maar het is ook de keuze voor bepaalde vogelsoorten. Wij gaan voor de lange [10km] route en de blauw voet Jan van Genten, fregatvogels, roodvoet  Jan van Genten en de nasca’s. Met name de blauwvoet Jan van Genten waren in grote getale aanwezig. Erg apart die fel blauwe pootjes met zwemvliesjes. Ook grappig is de paringsdans van het mannetje om indruk te maken op het vrouwtje. We hebben ze broedend op eieren  gezien maar ook met jonkies.
Ook de fregatvogels waren in grote getale aanwezig maar helaas hier geen paringsritueel, wat bij het mannetje de grote rode keelzak teweeg brengt. Een roodvoet van Gent hebben we alleen van veraf kunnen aanschouwen. Door te kiezen voor de lange route hebben we o.a. niet de albatros kunnen zien, maar goed we gaan nog naar de Galapagos!
Na de verlate lunch was er de mogelijkheid om te snorkelen, maar ondanks dat het niet koud was nodigde de weersomstandigheden hier niet echt toe uit. Maar er waren  enkele “die hards”.
Tegen half zes waren we weer terug in Puerto Lopez, snel gedouched  met daarna  een heerlijk afscheidsdinertje, daar een gedeelte van de groep overmorgen al erg vroeg terug gaat naar Nederland.

Ondanks dat we pas tegen elven vertrekken richting Guayaquil, is de biologische klok aardig vastgesteld op vroeg wakker worden. Lekker ontbeten en aansluitend naar het dorp om de vangst van de plaatselijke vissers te bekijken. Ondanks dat het zondag is toch nog aardig wat activiteit en vooral de vangst van de grotere soorten is een indrukwekkend schouwspel. Met grote haken en twee tot drie personen worden ze van boord gehesen en op het strand gelegd, waar ze vervolgens onmiddellijk door handelaren opgekocht worden. Ook de eerste verwerking gebeurt ter plaatse wat zeer bloederige taferelen oplevert. Vanavond maar even geen vis!
Tegen elven dus het vertrek naar Guayaquil. Voor ons en nog vijf andere medereizigers de tussenstop voor het vertrek naar de Galapagos voor de rest van de groep het vertrekpunt weer richting Nederland. Guayaquil is de stad van Ecuador met de hoogste criminaliteit. In 1998 heeft men zelfs een tijd lang de avondklok in gesteld. Heel de stad was een grote chaos, al het afval op straat en open riolen. Nu is het land alles op alles aan het zetten om hier snel verbetering in te krijgen.
De stad wordt heringericht, er worden parken aangelegd waar iedereen kan recreëren. We hebben voor het donker in sneltreinvaart nog even de highlights van dit centrum bekeken. We zijn gestart in het Parque Bolivar. Het park heeft veel vrij rondlopende leguanen. Wel grappig! Aan dit park ligt ook de Cathedral Verder nog een stuk gewandeld op de sinds 2000 opgeknapte en omheinde boulevard, Malecon Simon Bolivar.
In de avond nogmaals maar nu echt als laatste avond als groep gegeten in het hotel waar we verbleven, Hotel CityPlaza.

Na een vroeg ontbijtje, het laatste ritje met Marco en Marc naar het vliegveld van Guayaquil. Bagage door de scan en ruim op tijd vertrekken we met TAME, vlucht EQ 191 naar Baltra. Baltra vervulde in WO ll  een rol voor de Amerikaanse defensie.
Vlak voor de landing gaan alle bagagerekken open, en wordt er met een desinfecterend middel flink doorheen gespoten. Alles ook weer in razend tempo dicht zodat het zijn werk kan doen. Op de kleine luchthaven, met een grote overdekte schuur betalen we de $100, = als entree voor de Galapagoseilanden. Als de bagage van de band is gerold maken we kennis met onze gids voor de komende week, Fabrizio.
Buiten de bagage in de bus voor een afstand van 6.5 kilometer om vervolgens alles weer uit te laden voor de oversteek met een pontje van het kanaal [Itabaco]. Aan dek wordt de bagage besnuffeld door een hond ter controle op fruit en andere etenswaar.
Aan de overkant, de bagage boven op een busje, doorkruisen we het eiland Santa Cruz om uit te komen aan de zuidkant, bij het plaatsje Puerto Ayora. Daar gaan we met onze gids Fabrizio naar de kade, waar we met twee dinghy’s [rubberboten met 25PK motoren] naar onze boot de Golondrina 1 gebracht worden.

Aan boord de eerste lunch en de verdeling van de hutten. Naast ons groepje van zeven verblijven er ook twee Denen en een Canadese aan boord. We liggen bovendeks. Een klein kamertje, met een stapelbed en in verhouding een grote douche/toiletruimte. Het kost wat moeite om onze spullen kwijt te kunnen maar de oplossing is de tassen overdag op bed, s’nachts op de grond. We gaan opnieuw met de rubberboten aan wal om het Charles Darwin research station te bezoeken. Hier verblijft o.a. de schildpad Lonesome George, de laatste van het eiland Pinta.

Verder veel reuzenschildpadden, met een gemiddelde leeftijd van 160-180 jaar en een gewicht van 250 kg. Ook zien we landleguanen, vinkjes en pelikanen.We struinen na de rondleiding langzaam terug en doen nog wat laatste inkopen.
Weer op de boot maken we kennis met de voltallige bemanning[8]  en hebben we de eerste briefing voor morgen, met aansluitend het diner. De briefing  bestaat elke dag uit het programma voor de volgende dag. Hoeveel hikes en snorkels je kunt verwachten, welke dieren en planten je mogelijk ziet en  suggesties voor het schoeisel, afhankelijk van een dry of wet landing.  Vannacht blijven we nog in de haven, morgenochtend gaan we eerst op Santa Cruz twee kraters bekijken en na de lunch varen we naar Santa Fe. Voorlopig even wennen aan het geschommel van de boot. Ik weet nog niet of ik het vannacht zonder het pilletje ga redden.

Best goed geslapen de eerste nacht op de boot.
Wij allebei helemaal opgepoetst om kwart voor zeven voor het ontbijt beneden. Alles stil. Blijken  we vergeten te zijn de wekker een uur terug te zetten op de Galapagostijd! Dan nog maar even een kort dutje.
Na het ontbijt opnieuw aan land voor een bezoek aan de Twin Craters midden op het eiland Santa Cruz. Door de hoogte en de continue mist is er een nevelwoud ontstaan. Bij een van de twee kraters, welke een diepte hebben van 60 en 90 meter, bevindt zich een 3 km lange lavatunnel.
Terug in Puerto Ayora nog kort wat door het dorp gelopen en langs de pieren veel zeehonden, Sally light foot crabs en leguanen. Na de lunch zijn we gaan varen in zuidelijke richting, naar het eiland Santa Fe.
We hebben inmiddels weer twee nieuwe medepassagiers, Israëliërs.

Na ruim twee uur komen we aan in een schitterende baai, Barrington Bay, waar we op het strand tientallen zeeleeuwen zien liggen. Hier gaan we voor het eerst vlak bij het strand vanaf de dinghy snorkelen. Onmiddellijk komen de zeeleeuwen in het water om je heen dartelen. Verder op zien we een drietal zeeschildpadden en even later drie haaien [white tip reef shark]. Ook veel vissen in alle kleuren en maten. Kortom een geweldige ervaring!
De crew staat na afloop klaar om ons te verwennen met droge handdoeken, warme chocolademelk en koekjes. Na de snorkeltocht gaan we een uurtje later nog voor een kleine hike aan land waar we mooie land iguanas aantreffen. Mooi door hun vorm en kleur maar ook mooi door het plaatje van lavagesteente en grote cactussen.
Net voor het donker terug op de boot. Snel douchen, briefing en diner. Om 21.00 uur start de kapitein de motor en varen we naar Española, een tocht van ruim 6 uur.

Lang leve de mareol [een middel tegen zeeziekte, in Nederland niet verkrijgbaar]. Tot gisterenavond ging het goed zonder de pillen, maar na de start was dat snel over. Daar het drie kwartier duurt voor ze werken, ter overbrugging maar in de frisse wind op het bovendek vertoeft. Ging maar net goed maar vervolgens ondanks de flinke deining een prima nacht gehad.
Na het ontbijt met de dinghy aan land bij Punta Suarez. Een dry landing bij een aangelegd betonnen pad. We zien in groten getale de marine iguanas, die in tegenstelling tot de land iguanas donker van kleur zijn. We maken een uitgebreide fotoshoot bij deze beesten, om vervolgens langs lava gesteente, lage bebossing en zandpaden verder te gaan over dit deel van het eiland. Lava lizards, zeeleeuwen  en blue footed boobies of te wel de Jan van Genten vormen voortdurend een erehaag, waar we ook lopen. We zien de boobies broedend op eieren en met jonkies. Ze zijn het aanzien meer dan waard. We hadden ze ook al op Isla Plata gezien, maar ze blijven fascineren door hun kleur en grappige motoriek zodra zij zich over het vaste land bewegen. Vooral ook de paringsdans met bij behorende geluiden is erg leuk.
Na al dit moois maken we de hike af langs imposante Waved albatrossen. Het is het broedseizoen dus er zijn enorm veel jonkies, welke de laatste week van december en de eerste week van januari uit vliegen. Vanaf de rotspunten zien we een zogenaamde blowehole. Het is een spuitgat waar de golven met veel kracht omhoog worden gestuwd.
Na de lunch varen we naar een ander gedeelte van het eiland. Even een paar uurtjes relaxen  waarna snorkelen. Ik heb dit laten passeren daar Española in een koude golfstroom ligt en ik nog geen passend wetsuit heb gevonden. Jeroen is wel gegaan. Hij zag opnieuw veel schildpadden, zeeleeuwen, haaien en een rog.

Aansluitend zijn we nog aan land gegaan bij Gardner Bay en hebben we een wandeling langs het strand gemaakt, opnieuw in het gezelschap van veel zeeleeuwen in alle mogelijke poses. Nog een pasgeboren zeeleeuwtje gezien. De moederkoek lag er nog bij. Volgens enkele groepsgenoten was er ook nog eentje aan het bevallen, bleek een mannetje te zijn, ha, ha.
In de avond uiteraard briefing en aansluitend diner. De komende nacht varen we in 6 uur naar Floreana, bekend van de flamingo’s, maar het is nu geen goed seizoen [broedseizoen] om er veel te zien.

Wat een nacht. Nee, niet ziek, de pillen doen hun werk maar we hebben continue dwars op de golven gevaren waardoor we van links naar rechts in ons bed geslingerd werden. Dus pas geslapen na 3 uur vannacht.
Vanochtend op Floreana eerst een wandeling gemaakt naar Flamingo Bay. Helaas, zoals verwacht geen flamingo’s, wel roggen, zeeleeuwen en de Sally light foot crabs.

Aansluitend snorkelen in een krater, Devils Crown, vlakbij het eiland. Veel kleurrijke vissen zoals, roggen, zeekomkommers, maanvissen en zeesterren.

Hierna weer een klein stukje gevaren naar een ander gedeelte van het eiland. Onderweg kregen we gezelschap van een aantal dolfijnen die gezellig een stuk met ons optrokken.
Aan land het bekende Post Office Bay bezocht. Alle kaarten doorgenomen, geen Nederlandse gevonden.

Wel onze eigen kaarten achter gelaten. De twee kaarten zijn inmiddels bezorgd in Nederland, de laatste op 2-3-2020! Met een zaklamp zijn we vervolgens afgedaald in en lavatunnel. Eerst steil naar beneden, daarna redelijk vlak met op het eind een ondergronds kratermeertje. Vandaag een tweede mogelijkheid tot snorkelen, maar het weer was er niet echt uitnodigend toe.
Voor de avond het inmiddels bekende program: briefing en diner. Onze tocht naar het volgende eiland , Seymour , gaat 8 uur duren. Direct na het avond eten starten en tot vannacht 4 uur betekent dit deinen en het geronk van de motoren. Maar het begint te wennen.

Half zes op staan, zes uur aan de wandel op Seymour eiland. Een mooi eiland met veel kleurrijke mossen en planten. Hier zien we ook voor het eerst de fregatvogel met een grote rode keelzak, de blauwvoet Jan van Genten met jonkies, zeeleeuwen en zwaluwstaartmeeuwen. De laatste hebben rode pootjes en een felrode cirkel om de oogjes.
Na de wandeling op naar Baltra om de Canadese Jessica weg te brengen. In afwachting van 4 nieuwe gasten [Zuid –Amerikanen] konden we de tijd doorbrengen op het nabij gelegen strand. Geen straf want het is deze dag super weer. Lekker zonnig en strakblauwe lucht.
Na de lunch een wandeling op een ander gedeelte van Santa Cruz, Tortuga Bay, met opnieuw een kleine kans om flamingo’s te zien. Maar helaas ook hier geen flamingo te bekennen.
Vanaf het nabij gelegen strand gesnorkeld. Een prachtige vis gezien, ongeveer 35cm, met de kleuren lila, roze, mintgroen, lichtblauw. Heel mooi, maar niet kunnen achterhalen over welke vis het gaat. Hierna nog lekker wat op het strand gelegen.
Tegen vijf uur terug op de boot, douchen en met een heerlijk wijntje tot de zonsondergang op het dek gezeten. Briefing en diner. Volgende bestemming: Genovesa.

Een bijna slapeloze nacht. Lange vaarroute en flink wat deining. Maar het mag de pret niet drukken.
Na ons ontbijt van zeven uur, eerst met de dinghy langs de hoge zwarte lavaklippen gevaren. Genovesa heeft een grote baai ontstaan door een geïmplodeerde krater.

Op de rotsen liggen de Galapagos zeeleeuwen. Deze zijn kleiner, hebben een dikkere vacht en een grotere kop als de zeeleeuwen die we tot dusver hebben gezien. Ook weer een fregatvogel met een mooie rode opgeblazen keelzak. Via een uitgehouwde trap [Prince Philip steps] naar boven geklommen en een korte trail gelopen. Hier voor het eerst de roodvoet van Genten in groten getale gezien [leven ook voornamelijk op Genovesa]. Ook weer veel zwaluwstaartmeeuwen [een van mijn favorieten] fregatvogels en de zwarte landleguaantjes. Dit alles in een decor met de lage maar zeer mooie lavacactussen. Aansluitend snorkelen, lunchen en relaxen in een heerlijk zonnetje!
Om drie uur weer een zeer mooie trail met de start in de Darwin Bay. Mooie lava rotsen met prachtige cactussen en giga veel vogels, zeeleeuwen en landleguanen. Genovesa is echt een vogeleiland in een prachtig lavalandschap. Op het strand een prachtige zonsondergang met op de voorgrond enkele  groepsgenoten die in het water vermaakt worden door enkele zeeleeuwen.
Op de boot, op het dek onder het genot van een heerlijk wijntje is het heerlijk nagenieten van deze bijzondere dag. Wat wil je nog meer! Op naar Bartholome.

Oh what a night. Bijna was twee tabletten mareol niet genoeg. Maar goed het was de laatste nacht, komende nacht varen we niet.
Weer een nieuw eiland, Bartolomé en weer totaal anders. Dit landschap kent een enorme diversiteit in vulkaan vormen en kleuren. Met de dinghy gaan we aan land en lopen we via een geleidelijke trap 360 treden omhoog om vervolgens ook de bekendste foto van de Galapagos te maken met op de achtergrond Pinnacle Rock. Een heel mooi plaatje.
In de baai kunnen we nog pinguïns spotten. Onze laatste snorkeltocht is in de baai bij Pinnocle Rock. Naast de prachtige vissen hier heel veel zeesterren in alle kleuren en formaten gezien. Vooral de oranje met zwart gekleurde zijn erg mooi.
Na de lunch varen we opnieuw enkele uren naar opnieuw Santa Cruz. Na een half slapeloze nacht was dit het moment om een heerlijk dutje te doen op het zonnige dek.
In een grote baai, in een mangrove gebied enige tijd met onze dinghy gelegen. Al peddelend naar gebieden met laagstaand water waar we verschillende zeeschildpadden en witpuntrifhaaien hebben gezien.
Hierna weer anderhalf uur gevaren naar Isla Plazas [oostkant van Santa Cruz] waar we vannacht blijven liggen.
Morgenochtend gaan we om kwart voor zes aan wal voor onze laatste trail. Deze  laatste avond nemen we met een borrel afscheid van onze geweldige bemanning.

Heerlijk geslapen, vroeg op pad voor onze laatste trail op Isla Plazas. Wat een plaatje! Het land is bijna volledig begroeid met de meest mooie schakeringen van oranje/rode vetplantjes. Daarnaast uiteraard ook weer de zeeleeuwen en mooie geel gekleurde landleguanen.
Terug aan boord ontbijten en gelijk tijdig varen naar de aanlegplaats op Baltra.
Om 9.00 uur inchecken voor onze vlucht naar Quito. Even paniek toen Jeroen zijn moneybelt kwijt was in alle hectiek van alles wat even tegelijker tijd moest. Gelukkig vond Ineke het kostbare bezit even later op de grond!
De vlucht naar Quito, via Guayaquil verliep voorspoedig en op het vliegveld stond al netjes een touringcar te wachten om ons naar ons hostel El Arupo te brengen.
Back home na 4 weken. Het grappige is dat we ook weer exact dezelfde kamer hadden. Snel douchen, weer wat internetten en nog lekker gezamenlijk uit eten met zijn zevenen. Wel weer wennen aan de hoogte van 2800meter. We hebben een super restaurant gevonden in Ouito als afsluiter [La Boca del Lobo]. We gaan weer eens voor een lekker stukje vlees en een overheerlijk wijntje.
We waren het er allemaal over eens de Galapagos is absoluut de moeite waard!

Een wat onrustig nachtje. Het bed lag toch minder lekker als dat we in onze herinnering hadden en misschien waren we onbewust ook al wel bezig met het naar huis gaan.
Na het ontbijt met dezelfde touringcar weer naar de luchthaven. Inchecken, tax betalen en door de douane. Alles op en top door de scan, maar het verliep probleemloos. Zo ook de vlucht met een tussenstop in Bonaire.

Iets voor half vijf in de ochtend , het is inmiddels 3 november, landen we weer op de luchthaven van Amsterdam. De eerste trein vertrekt pas om 6.15 uur richting Den Bosch. Dus nog maar even een bakkie op Schiphol. Een telefoontje met zus Elly en zwager Hans, die ons vervolgens rond 8.00 uur oppikken bij het station in Oss. Het was in alle opzichten een geweldige vakantie…….!