dag |
datum |
Planning |
01 |
Za.07.09.02 |
Vertrek
uit Nederland, aankomst in Lima |
02 |
Zo.08.09.02 |
Vlucht
Lima - La Paz |
03 |
Ma.09.09.02 |
Vlucht
La Paz - Sucre |
04 |
Di.10.09.02 |
Sucre,
vrije dagen |
05 |
Wo.11.09.02 |
Sucre,
vrije dag - wandeling Chataquila |
06 |
Do.12.09.02 |
Sucre
- Potosí, vrije middag |
07 |
Vr.13.09.02 |
Potosí,
vrije dag - bezoek zilvermijnen |
08 |
Za.14.09.02 |
Potosí
- Uyuni |
09 |
Zo.15.09.02 |
Zoutmeren
tocht, Jirira |
10 |
Ma.16.09.02 |
Zoutmeren
tocht, Jirira |
11 |
Di.17.09.02 |
Jirira,
vrije dag - Uyuni – nachttrein naar La Paz |
12 |
Wo.18.09.02 |
La
Paz, vrije dagen |
13 |
Do.19.09.02 |
La
Paz, vrije dagen |
14 |
Vr.20.09.02 |
La
Paz, vrije dagen – fac. Takesi-trail |
|
|
 Zaterdag
07 september 2002 |
 Met
de trein van 7.30h vertrokken vanaf huis. De intercity naar Schiphol werd
omgeleid, zodat ik er in Leiden uit moest. Hierdoor toch nog op tijd op
Schiphol aangekomen. Vertrek werd een driekwartier uitgesteld wegens drukte
boven Londen. Lange vlucht naar  Aruba
(-6h) met drie warme happen. Hier mochten we er eventjes uit. De bemanning
werd ook vervangen. We kregen op deze vlucht ook weer een warme hap. Na
totaal ruim 15 uur vliegen kwamen we in Lima (-7h) en werden we ´s
avonds naar ons hotel gebracht vlakbij de kust. Dit was een klein half uurtje
met de bus. Bagage werd allemaal op het dak gebonden. Op de luchthaven trouwens
eerst de groep leren kennen en Anja onze reisbegeleidster. Leuk hotel. Met
z´n drieën moesten we de kamers delen ik begon hier met de eenpersoonskamer.
´s Avonds met Bart en Jan nog naar de kust gelopen, terwijl de rest
in het hotel bleef. Allemaal bruidsparten die op de foto moesten. Nog een
biertje gedronken om de vakantie te vieren. De hele nacht niet goed geslapen
wegens verkeerslawaai. Kortom elk uur gezien.
|
| Zondag
08 september 2002 |
 ´s Morgens voor
het gezamenlijk ontbijt even door de stad gelopen. Lekker gegeten. En toen
met een clubje langs de kust gelopen. Eerst dus trappen omlaag lopen naar
het strand. Hier waren surfers bezig op de golven. Ook dreef er een dode
zeehond. Na een stukje gelopen te hebben haakte de groep af en ben ik met
Michelle naar Parc Central gelopen en daar la Virgen Milagrosa bekeken. Toen maar even een pizza naar binnengewerkt want
om 13.30h zouden we vanaf het hotel vertrekken. Op de luchthaven heeft Anja
heel wat toeren moeten uithalen, omdat een deel van de groep, waaronder
ik, Tax van 30 US$ zou moeten betalen. Omdat we Peru binnen 24h verlieten
hoefden we dit niet te betalen. Na twee uur onderhandelen mochten we toch
verder zonder te betalen.
De vlucht van 1,5h naar La Paz verliep goed. Eerst zouden we naar Sucre
vliegen, maar wegens gewijzigde vluchtroutes moesten we eerst naar La Paz.
Ook hier kregen we een warme hap. Doordat het een oud toestel was en de
tafels schots en scheef hingen ging uiteraard de cola over mij heen. Even
deppen dus, maar een nieuw colaatje kon er niet af. In Bolivia weer een
uur tijdsverschil kwamen we in het donker op ruim 4000m aan. De weg naar
beneden naar het hotel was mooi.
Zeker het uitzicht op de verlichte stad. Mooi hotel met een patio waaraan
de kamers lagen. Ik moest hier de kamer delen met Jan. Wat een klim! We
sliepen op de derde, en net als vorig jaar in Tibet, kostte dit veel moeite.
Sommige kregen al hoofdpijn. Bij mij viel het gelukkig nog mee. Met 4-personen
nog even naar buiten geweest en steile weggetjes omhoog genomen. Omdat er
nergens wat te drinken was in dit gedeelte, zijn we maar naar de bar van
het hotel gegaan.
Redelijk goed geslapen.
|
| Maandag
09 september 2002 |
 Ontbeten
in het hotel, wat er zeer verzorgd uitzag. Veel fruit gegeten (kostte 19
Bolivianos (delen door even ruim 7 om Euro´s te krijgen)). Om 8.15h
vertrokken we wederom naar het vliegveld. Vandaag was de pinautomaat die
we gisteren geplunderd hadden weer gevuld zodat ik nu wel kon pinnen. Er
was geen bank om cash dollars of travellers om te wisselen. Hoewel gisteren
het alarm af ging op de gespen van m´n bergschoenen, ging nu het alarm
af voor m´n horloge.
In Sucre (2600m) aangekomen met stralend weer. Vanuit het vliegtuig ook
mooi te zien, ik zat aan het raam. We kregen nu een tasje met eten, brood
met snoepjes en koekjes. De cola hield ik nu maar vast.
  Op
het vliegveld werden we opgewacht door de chauffeur en een gids. De bagage
werd nu voor ons naar de bus gebracht en bovenop vastgebonden. Wederom weer
een mooi hotel centraal gelegen. Ook hier een patio waaraan de kamers lagen.
Hier deel ik nu de kamer met Bart.
Na het verkennen van Plaza de Armas zijn we omhoog gelopen naar het uitkijkpunt.
We hebben hier ook even gegeten. Alles moest met klein geld betaald worden,
want nergens hadden ze wisselgeld. Met 6-man waren we 70 Bolivianos kwijt,
maar we konden niet met 100 betalen. Na een wandeling naar beneden naar
de markt gelopen. Ook hier weer mooi opgestapeld fruit en groente. Vlees
werd hier ook verhandeld.
Met 11 man gegeten in een Hollands eetcafé. Hoewel het hier wel te
verkrijgen was hebben we geen kroketten en bitterballen gegeten. Hier is
Marja bestolen van haar fototoestel terwijl iedereen aan dezelfde tafel
zat te eten. Gelukkig had ze er net een nieuw rolletje in zodat maar drie
foto´s verloren zijn. Ze heeft nu een toestel in bruikleen van Marijke,
die er toch één over had. Het was Jazznight, welke werd geopend
door iemand van de ambassade. Werd erg gezellig en laat. Het hotel was al
dicht, maar na aandringen konden we er toch nog in.
Goed geslapen tot 7.00h. |
| Dinsdag
10 september 2002 |
Vandaag na het ontbijt
in het hotel (was nu inclusief) met Bart naar de mini-eiffeltoren gelopen
en het oude station. Dit was niet de moeite waard. Hier hebben we taxi genomen
naar de cementfabriek.
Hier was een heuvel waar dinosaurusafdrukken gevonden zijn. Omdat we de
excursietijden niet wisten, hadden we er ook niet aan gedacht. We gingen
we er dus zo heen. Om 11.00h waren we hier. En om 12.30h ging de volgende
ronde. Even gewacht het was mooi weer. Gelukkig hadden we wel wat koek bij
ons, want er was niets te koop. Gisteren trouwens al verbrand zodat ik vandaag
maar gebruik heb gemaakt van smeersel en een pet, alleen die voeten vergeet
je natuurlijk in te smeren!   Indrukwekkende rondleiding en een goede uitleg over het ontstaan ervan in
het engels.
De kleigrond waarin de dinosaurusafdrukken zich bevonden is door de droogte
geheel uitgehard. Vervolgens zijn er verschillende van deze lagen over elkaar
komen te liggen. Door aardverschuivingen zijn deze platen verticaal komen
te staan. Vervolgens wordt er door neerslag de zachter lagen verwijderd.
Dit houdt dus in dat er ook afdrukken verloren gaan. Maar hierdoor komen
de afdrukken die in de hardere lagen zijn achtergebleven weer tot zicht.
We hebben hier een Nederlands stel ontmoet die 3 maanden door Bolivia reizen.
Ze hadden er nu 1 maand opzitten. Met hen teruggereden in de truck, want
onze taxi kwam niet meer opdagen. Daarna nog met hen even gegeten in de
stad en hun verhalen aangehoord. Op hun advies zijn Bart en ik nog even
naar het museum en met de daarbij behorende kerk gegaan. Een grote fout
maakten wij door in onze korte broek naar binnen te gaan. Het was gelukkig
niet druk!
M´n kamergenoot had met Anja afgesproken om eten in te slaan voor
de lunch van morgen, en is dus terug naar het hotel gegaan. Ik ben toen
nog maar even wezen internetten.
´s Avonds na het eten, wat we nu met z´n tienen deden, nog even
wat drinken voor de wandeltocht gekocht.
|
| Woensdag
11 september 2002 |
 Vanmorgen
redelijk bijtijds opgestaan. We zouden met de bus gaan rijden om de eerste
wandeling te volbrengen. Een eenvoudige wandeling, hoofdzakelijk alleen
naar benden lopen. Iedereen van de groep ging mee. Na ruim twee uur rijden
kwamen we boven op de pas. Hier stond een kapelletje waar we ook uitleg
werd gegeven door Arisonia, onze Boliviaanse gids, over de diverse Boliviaanse
gebruiken. De tocht naar beneden was erg mooi en zeker de moeite waard.
Het was ongeveer 2,5 uur lopen en we konden nu een beetje inschatten hoe
de komende trails zouden gaan. Beneden aangekomen stond de bus weer te wachten.
Eerst een lunch nuttigen, maar omdat het nu net begon te regenen, hebben
we deze genuttigd bij de lokale bevolking thuis.  Na
het eten de boel even netjes achterlaten, om vervolgens met de bus, langs
diverse afgronden weer een rit te maken van drie uur richting hotel.
In Sucre zijn we nog naar een bijzondere begraafplaats geweest. Ik had nog
nooit zoiets gezien. Allemaal muren die uit graven bestonden.
´s Avonds met een groepje vegetarisch gegeten. Ik vond het niet lekker.
´s Nachts kwam alles er dan ook weer uit, of het daaraan lag weet
ik niet.
 |
| Donderdag
12 september 2002 |
 Vannacht
een slechte nacht gehad. Tot twee maal toe naar het toilet gegaan. Ik moest
voorzichtig zijn in het donker, want ik wilde m´n kamergenoot niet
wakker maken. Vanochtend dus geen ontbijt, alleen maar droge toast met thee
genomen. Voordat we de bus instapten om richting Potosí te rijden
was dit alweer in het toilet beland. Tijdens de stop onderweg voelde ik
ook alles weer bovenkomen. De busreis verliep verder goed, hoewel ik weinig
van het landschap gezien heb.
In het hotel aangekomen hield Anja nog een verhaal over de bezienswaardigheden
in en rondom dit stadje wat op ruim 4000m ligt. Een uur later konden we
naar onze kamers. Ik had gelukkig een kamer alleen, en ben na een lekkere
douche gelijk het bed ingedoken, terwijl de anderen het stadje gingen verkennen.
Na vier uur geslapen te hebben werd ik door Bart gewekt. Hij was zo attent
dat hij broodjes voor me gehaald had. Ik ben er om 18.00h ook uit gegaan
en heb rondom het pleintje vlakbij het hotel gelopen. De groep ging gezamenlijk
eten, ze zouden Lama eten. Ik bleef in het hotel. Even rustig aandoen zodat
ik morgen weer mee kon doen.
|
| Vrijdag
13 september 2002 |
  Vanochtend
niet ontbeten. Ik ben toch meegegaan naar de zilvermijnen die ruim 500m
boven de stad lagen. Vooraf in het mijnendorp nog wat dynamiet gekocht voor
de mijnwerkers. We waren gewikkeld in beschermende kleding met een mijnlamp
op het hoofd. De mijnpaden waren laag, donker en stoffig. In de mijngangen
kwamen we ook El Tio tegen, waar offers gebracht konden worden. Omdat ik
nog weinig energie had, vond ik dit vrij pittig, maar wel te doen.
´s Avonds hebben we gezamenlijk gegeten. Ik koos nu voor de lama,
omdat de groep hier gisteren van genoten had. Jammer, ander restaurant en
ander recept. Kortom het was droog en niet lekker. Ik was niet de enige.
Myrna had nu evenals gisteren lama, en zij vond het nu ook niet lekker.
Potosi ligt boven de 4000m en wonderbaarlijk kreeg ik geen last van de hoogte!
|
| Zaterdag
14 september 2002 |
  Vandaag
stond er een lange busrit op het programma. Een busrit van 8 uur naar Uyuni.
Het was een hele mooie weg. Het stadje zelf was kaal, oud en stoffig. Het
centrumpje was nog wel enigszins een aanblik waardig. Hier hebben we dan
ook maar even op een terrasje gezeten. Het was een leuk hotel. Het water
was af en toe afgesloten en de douche zag er uit alsof je elk ogenblik geëlektrocuteerd
kon worden.
´s Avonds kwam de gids die ons over het avontuur over de zoutvlakten
ging vertellen. Daarna hebben we gezamenlijk nog gegeten. Met Myrna een
grote hawai-pizza genomen waar welgeteld drie plakjes ham en drie stukjes
ananas op lagen.
In het hotel nog even aan de coca-thee, wat op den duur zo slecht nog niet
smaakte. Jammer dat Jan er niet bij was, nu moest ik in het donker naar
m´n bed zoeken. |
| Zondag
15 september 2002 |
  Na
het ontbijt in het hotel zijn we vertrokken met drie terreinwagens. De gids,
Iver, zat achter het stuur van één van de wagens. De andere
werden gereden door Leo en Ricardo, onze bestuurder. Terug de bergen in
naar het oude mijnstadje Pulacayo, waar we gisteren al langs waren gereden.
Hier moesten we eerst door een controlepost, waarom deze hier aanwezig was
is me nog steeds een raadsel. Het stadje zelf was erg uitgestorven. Er woonden
nog wel wat families, en de mijn werd nog steeds door particulieren gebruikt,
maar vergeleken met vroeger is dit stadje uitgestorven. We hebben hier tevens
wat oude locomotieven bekeken.
Na deze bezichtigingen reden we terug richting Uyuni. Onderweg nog even
van de weg afgeweken, om naar een mooi uitkijkpunt over de zoutvlakten,
Salar de Uyuni, te gaan. Schitterend uitzicht met een strak blauwe lucht
en een spierwitte vlakte.
  In
de middag zijn we, na de lunch, vertrokken naar het locomotievenkerkhof.
Hier bevonden zich tientallen oude locomotieven in zeer slechte staat. Na
dit vastgelegd te hebben door onder andere een groepsfoto, zijn we met de
drie terreinwagens echt vertrokken. We hadden ook fietsten mee, dus moest
er nog wat plakspullen gekocht worden in het dorp.
Rijdend langs het spoor richting het noorden kwamen we onze eerste Alpaca´s
tegen. Eerder al vele lama´s gezien, maar die worden op den duur te
gewoon.
Op de zoutvlakte aangekomen, kwamen we eerst een vlakte vol met zoutbergjes
tegen. Deze lagen in een plasje water wat een mooie weerspiegeling gaf.
Deze bergjes weden gemaakt voor het winnen van zout. Later wanneer de bergjes
enigszins gedroogd waren, werden ze opgehaald om verder verwerkt te worden.
We zijn na nog een paar stops uitgekomen in Jirira, waar ons hotel stond.
Hier moet niet te veel van voorgesteld worden.   Het
waren gezamenlijke kamers, wij hadden een kamer van drie, zonder enige voorzieningen.
Het licht ging uit nadat het aggregaat om 22.30h zal stoppen. Water was
er ook niet altijd.
Na het wegzetten van onze spullen, zijn we met de auto´s weer de vlakte
opgereden om te kunnen genieten van de zonsondergang. Mooi gezicht en we
kregen mooie lange schaduwen te zien. De kleuring was wat minder dan waar
ik op gehoopt had.
Terug richting dorp, lees 4 huizen, om te gaan eten. Onze kokkin, ook meegenomen
uit de bewoonde wereld, zal elke ochtend en avond voor het eten zorgen.
Voor de middag kregen wee een lunchpakket mee. De maaltijden waren goed.
Vandaag stond er spaghetti op het menu.  |
| Maandag
16 september 2002 |
 Er
was weinig te beleven hier, maar als uitvalsbasis voor de vlakten voldeed
het prima. Vandaag stond een wandeling gepland op één van
de eilanden op de zoutvlakte. Na het ontbijt reden we met de auto´s
over de vlakte 'de kustlijn' volgend. Toen we weer het land opreden werden
we verwelkomd door kinderen. De wandeling verliep langs twee dorpjes waar
we van de gids Iver, uitleg kregen. Ook kwamen we langs oude ruïnes
waar wat over verteld werd. Bij het tweede dorpje liepen we richting zoutvlakte
om daar te gaan lunchen. Terug waren we vrij en liepen we via 'de kust'
om lama´s, ezels, varkens en  flamingo´s
te bezichtigen. De flamingo´s waren vrij ver, maar gelukkig had ik
m´n zoomlens bij me.
Toen we weer bij de auto´s waren aangekomen zijn we naar boven gereden.
Ik met Tineke weer achterin. Wat een klim weer. Achterbank plat, zodat wij
de achterbak in konden kruipen. Vervolgens leuning en zitting weer goed,
zodat de volgende drie konden zitten. Jammer dat er niet goed gerouleerd
werd. Twee van ons zestal weigerde om achterin te zitten. Boven aangekomen
kregen we nog een korte wandeling om de mummies te bezichtigen die in een
grot lagen. Veel stof, en ik vond het meer skeletten dan mummies.
Terug op de zoutvlakten zijn we nog een stukje wezen fietsen. Om de beurt
want we hadden maar 6 fietsen voor de drie auto´s. Erg leuk, alleen
jammer van de rotfiets, waarvan de versnelling in een te klein verzet bleef
zitten. Morgen maar een betere fiets uitzoeken! Vlak bij het hotel nog bij
een waterplas op het zout gewacht voor de zonsondergang. Ik vond dit erg
tegenvallen. De dag zelf was wel erg geslaagd. |
| Dinsdag
17 september 2002 |
  Vandaag
eindelijk zover. Waar ik al een paar dagen op zat te wachten gebeurde vandaag.
We zouden richting het cactuseiland, Isla Pescado, gaan. Dit schitterende
eiland, geheel omgeven door zout, zout en nog eens zout bestond uit koraal
en rotspartijen. Uiteraard begroeid met cactussen. We hebben hier mooie
foto´s kunnen maken van de enorm grote cactussen. Ook hebben we een
wandeling gemaakt naar de top.  Teruggekomen
bij de auto´s had onze kokkin, die ook mee was, want we zouden niet
meer terug naar het hotel gaan, een lekkere maaltijd bereid, kompleet met
appeltaart als toetje. Hiervandaan zouden we in drie groepen gaan fietsen
elk 15 km. Ik startte vanaf dit eiland met Rien en Willy. Enorme belevenis
om in ´the middle of nowhere´ te fietsen met alleen maar zout
om je heen. Eerst even wennen, want het lijkt alsof je op ijs fietst, alleen
is dit niet glad. Onderweg, na een plaspauze werden we ingehaald door de
auto´s. Na drie kwartier fietsen, lekker verbrand, kwamen we bij de
auto´s en nam de volgende groep het over. Nadat deze groep al even
was vertrokken, zijn wij de auto ingestapt en hebben de achtervolging ingezet.
Nog even met Ricardo, de chauffeur, gepraat met het spaans-nederlands woordenboek.
Uitspraak was niet geheel goed, maar hij begreep het.
Voordat we de zoutvlakten verlieten, zijn we nog even bij het zouthotel
geweest. Hier ook even naar binnen gekeken. Niet alleen het gebouw maar
ook het interieur was van zout. De stoelen waren bedekt met een kussentje
en de bedden met stro. Jammer dat het van de overheid niet meer gebruikt
mocht worden als hotel, anders waren we hier wezen overnachten. Op het land
zijn we naar de zoutverwerkingsfabriek, lees schuurtje, gegaan. Hier werd
het zout gedroogd op een vloer waaronder een vuurtje brandde. Na het drogen
werd het zout handmatig in zakjes gedaan, heel snel en volgens schatting
op gewicht, en geseald.
Na deze wederom leuke dag kwamen we terug bij het hotel in Uyuni om onze
hoofdbagage op te halen. Even vluchtig ompakken in de chaos, om daarna nog
even te mailen en eten te kopen voor de lange nacht die we zouden krijgen.
Wederom weer pizza´s gegeten, alleen nu in een ander restaurant. Deze
waren wat beter, zodat we hier nog lekker tot 23.00h hebben gezeten. Om
00.00h zouden we met de trein vertrekken naar Oruro, dus het werd de hoogste
tijd om te vertrekken.
|
| Woensdag
18 september 2002 |
Afgelopen nacht was
een zeer hete nacht in de trein. Ramen konden niet open en ik zat boven
op de knalhete kachel. ´s Morgens waren we vroeg aangekomen op het
station van Oruro. Na het opsnorren van de hoofdbagage, welke in het bagageruim
werd vervoerd, zijn we met verschillende taxi´s naar het busstation
gereden. Hiervandaan zouden we de bus nemen naar La Paz. Het wemelde van
de kaartverkoop(st)ers op straat maar gelukkig regelde Anja alles. De hoofdbagage
onder in de bus en de handbagage in de bus in het rek.  Na
een half uur zouden we vertrekken. Voordat we vertrokken wilde ik nog water
uit m´n handbagage pakken, maar tot m´n schrik bleek deze te
zijn verdwenen. Ik verdenk een krantenverkoper, waarvan er enkele in de
bus zijn geweest. Dus dag nieuwe dagrugzak met camera en alle rolletjes
van de zoutvlakte. Daarnaast ook wat minder belangrijke zaken als een verrekijker,
zonnebril, zonnebrand, maar ook toilettas waarin ook de eerste hulp medicijnen
lagen.
In La Paz zal ik met Anja aangifte doen. Ik had dus de hele busrit de tijd
om aan het idee te wennen en te bedenken wat er allemaal in m´n dagrugzak
zat. Omdat ik niet alles had overgepakt vanuit m´n kleine rugzak naar
m´n grote rugzak na de excursie op de zoutvlakte, zat deze aardig
vol. Normaal hadden m´n rolletjes ook in m´n hoofdbagage gezeten,
maar daar zaten er nu nog maar twee in van het eerste gedeelte van de vakantie.
In La Paz de kamer gedeeld met Bart. Eerst even lekker douchen. Dat had
iedereen wel verdiend na deze dagen. Vervolgens met een groepje de stad
in gelopen, om ook maar wat nieuwe spullen te kopen. Ik had reeds besloten
om toch maar een nieuwe fotocamera te kopen. Ik was immers nog niet op de
helft van m´n vakantie. Geen spiegelreflex, maar een eenvoudige camera
zonder zoom-bereik. Even wennen met foto´s nemen. Kon ik eerst zomen
tot van 35 tot 80 en 210 mm, nu had ik een lensje van 32 mm. Na ook even
het thuisfront op de hoogte te hebben gesteld met een telefoontje, heb ik
een mooie trui gekocht. Om 17.30h had ik met Anja in het hotel afgesproken
om met de taxi naar het politiebureau te gaan. Hier kon het gelukkig in
het engels. De aangifte zelf werd wel in het Spaans opgesteld.
Terug in het hotel nog wat gemaild en gedronken. Daarna zijn we met een
groepje lekker wezen eten in hotel. |
| Donderdag
19 september 2002 |
  Vanochtend
heeft de groep zich gesplitst. De meesten gingen cultureel en gingen naar
Tiahuanaco, de andere 8, waaronder ik, gingen naar Chacaltaya, de hoogste
skipiste ter wereld op 5380m. Mooi rit met de bus over smalle weggetjes
met diepe afgronden. Gelukkig was het niet druk met tegenliggers. Bovenin
een mooie wandeling gemaakt die gedeeltelijk door de sneeuw ging. Het was
erg vermoeiend op deze hoogte, maar goede training voor de beide trails.
 ´s
Middags na de lunch, een sandwich met varkensvlees, gingen we naar 'het
maanlandschap'. Hier mocht nog gewoon over het gesteente gelopen worden.
Over een paar jaar wanneer het hier toeristischer wordt, zal er van dit
landschap maar weinig over blijven.
Later in de middag nadat we weer bij het hotel waren afgezet, met Bart de
stad in gegaan om La Paz even te verkennen. Verschillende winkels en de
markt bekeken. Ik moest nog een zaklamp voor de komende trails vinden. Nergens
zo´n goeie te vinden als die ik nog had op de zoutvlakte. Later even
wat koffie gedronken.
´s Avonds nadat er een gids was geweest die ons details vertelde over
de trail van morgen en overmorgen, zijn we met 6 personen de stad in gegaan
om een restaurantje te zoeken om te gaan eten. Er was hier ook live-muziek
aanwezig. |
| Vrijdag
20 september 2002 |
  Vroeg
op want we moesten 2,5 uur rijden met de bus voor de Takesi Trail (Bertha
en Tineke gingen niet mee en bleven in La Paz). Op een smalle weg was geheel
onverwachts de weg geheel opengebroken. Doordat wij ook niet meer achteruit
konden moest de weg, op de plaatsen van de wielen, eventjes gedicht worden.
Na twee pogingen kwam de bus over het gat. Nadat iedereen z´n bagage
had afgeleverd om het te laten dragen door ezels, ik droeg m´n eigen
bagage, konden we starten. De trail zelf begon stijl omhoog, Myrna had het
hier het moeilijkst mee. Ik vond het ook zwaar op deze hoogte, zodat ik
ook in de achterhoede bovenaan kwam. Jammer genoeg verliep de trail in de
wolken. Alles werd nat en de paden waren glibberig. Ook op de campsite was
het erg nat. Jammer van het uitzicht dat we niet hadden. Nog even helpen
de tent opzetten in de regen. We stonden midden in de rivier op een eiland.
Met Bart de tent gedeeld.
De kok had wederom lekker gekookt. Onderweg was het middagmaal ook al goed,
maar ook dit avondeten smaakte best. Nadat een aantal luidkeels alle smartlappen
had gezongen zijn we gaan slapen. |
| Zaterdag
21 september 2002 |
 De
Lente breekt hier aan!
De tent opruimen. Alles was zeiknat. Slaapzak en slaapmat lagen in het water.
Niet zuren maar inpakken. We zouden om 8.00h weer op pad gaan. Wederom weer
een waardeloze dag wat uitzicht en vochtigheid betrof. We hebben dit keer
gekozen om de nacht door te brengen in een huis (open, was nog niet afgebouwd).
Dit was beter. Terwijl een aantal al snel een plaats opeiste in de beide
slaapzalen, ookal had iemand anders er al een tas neergezet, wachten wij
maar af. Omdat de plaatsen reeds op waren, mochten wij, Luzetta, Michelle,
Roelanda, Marja, Bart en ik, in een dichte ruimte overnachten vlakbij de
eigenaar. Hoewel slapen in een lucht van ezelontlasting en urine, verliep
deze nacht beter dan afgelopen nacht. Wederom lekkere maaltijden gehad. |
| Zondag
22 september 2002 |
 Vanochtend
moest er nog maar een korte wandeling naar de bus gedaan worden. Ook nog
weer even door de blubber, want het had wederom gegoten vannacht. Uiteindelijk
viel het allemaal wel mee, zeker toen de zon begon te schijnen.
De bus reed langs een smalle weg met steile afgronden. Ik zat naast Rob,
die aan het raam zat. Omdat hij de afgronden niet erg waardeerde zijn we
maar snel gaan wisselen van plaats. Mooie weg en het weer werd alsmaar beter.
In La Paz bij het hotel aangekomen om 13.30h. Hier stonden Bertha, Tineke
en Anja te wachten en vertelde ons dat het al die tijd mooi weer was geweest.
Snel lunchen en de tas ompakken omdat we om 14.30h zouden vertrekken richting
Copacabana. Het was een mooie route. Even overvaren naar het schiereiland.
De bus voer op een aparte boot. Wij namen een klein motorbootje.
Het hotel in Copacabana lag aan het Titicacameer, Het was een leuk hotel.
Ik had de kamer alleen, dus ik kon gelijk lekker een douche nemen! |
| Maandag
23 september 2002 |
   Vandaag
een excursie met Marja, Myrna, Bertha en Jan naar Isla del Sol en Isla de
la Luna. Om 8.00h vertrokken we, de anderen bleven op bed liggen, en verbleven
de rest van de dag in Copacabana. We moesten twee uur varen en zaten lekker
op het bovendek. Lekker relaxend in de zon, voeren we naar het noorden van
Isla del Sol, het manneneiland. Een mooi uitzicht naar de besneeuwde bergen
aan de andere zijde van het meer. We deden een wandeling onder leiding van
een gids van ruim 2 uur en kwamen aan bij inkaruïnes, welke volgens
de gids pre-inka waren.
Vervolgens gingen we overvaren richting Isla de la Luna. Hier een kort verblijf
op het vrouweneiland van een half uur, om ook hier wat ruines van een klooster
te bezichtigen.   Daarna
wederom overvaren naar het zuiden van Isla del Sol. Hier maar even een terrasje
gepakt. We kregen ruim een half uur op deze plaats, en geen van ons had
nog zin om de berg op te gaan. Om 17.45h verlieten we het Titicacameer bij
Copacabana om nog even de Kathedraal te bezichtigen. Tevens langs diverse
stalletjes gelopen om souvenirs te bezichtigen. 's Avonds lekker gegeten
met Marja en Myrna. De groep waarmee we hadden afgesproken was al reeds
vertrokken. |
| Dinsdag
24 september 2002 |
 Vandaag
een reisdag van Copacabana (Bolivia) naar Puno (Peru). ´s Morgens
vertrokken richting grens. Deze moesten we gescheiden van de bus oversteken.
Verloren uitreispapieren van sommige van ons gaf wat problemen, maar tegen
betaling van een paar bolivianos was het probleem verholpen. Aan de Peruaanse
zijde waren ze nog aan het eten, zodat we enige tijd hier nog moesten wachten.
Diverse souvenirs werden door de lokale bevolking aangeboden. Ook kon je
je schoenen laten opknappen door jongens die je in alle talen, waaronder
ook Nederlands, toespraken. Niet alleen kon je hier je Boliviaans geld aan
uitgeven, je kon ook betalen met 'euro-money'.
Na de benodigde stempels te hebben verkregen in het paspoort, zijn we met
de bus naar het eerste plaatsje gereden om daar in een wisselkantoor Peruaans
geld te verkrijgen. Na een korte rit kwamen we rond het middaguur in Puno
aan. Een leuk hotel, waar ik de kamer gedeeld heb met Jan.
    ´s
Middags stond een excursie naar de Uros rieteilanden gepland. Iedereen van
de groep ging uiteraard mee. Varend over het Titicacameer kwamen we bij
de eilanden aan. Eigenlijk te toeristisch, maar toch wel leuk. Ook nog gevaren
met een van totora-riet gevlochten boot. Na twee eilanden gezien te hebben,
we mochten er drie bekijken, keerden we terug naar het hotel.
Het eten 's avonds was een belevenis. Het Pizzarestaurant kon het allemaal
niet aan. We waren met 7 personen. Het bier is nooit gekomen. Voor het water
en de wijn waren er geen glazen beschikbaar. Het voorgerecht kwam tevens
achteraf. Rob had geen trek in pizza en bestelde een omelet met een portie
patat. Wat hij kreeg was echter een omelet met 3 frietjes erop. De pizza's
waren overigens wel redelijk, ook vegetarisch voor Jan. Nadat we zelf de
rekening naar beneden gecorrigeerd hadden, zijn we maar vertrokken om ergens
anders koffie te drinken.
|
| Woensdag
25 september 2002 |
Na een dagje Cusco
stond vandaag de reis van Puno naar Cusco op het programma. Het was een
lange busrit van 9.00h-18.00h, met onderweg nog een tussenstop op de oude
incabegraafplaats en een picknick.
 De
incabegraafplaats bestond uit verschillende torens verspreid over een hoogvlakte.
Deze torens stelde het mannelijk geslachtsorgaan voor. De holte in deze
torens de baarmoeder, waarin de incamummies in foetushouding begraven lagen.
We hadden vanaf hierboven nog een mooi uitzicht over het Titicacameer. Beneden
weer bij de bus stonden verschillende souvenirstalletjes met truien en beeldjes.
's Avonds hebben we gezamenlijk gegeten met de hele groep als afscheid.
Zes van ons verlaten de groep en keren overmorgen huiswaarts. Morgen hebben
zij nog een gescheiden dag naar Machu Picchu. Zeven van ons lopen de lange
Incatrail overmorgen en zeven lopen de korte Trail met de heilige vallei. |
| Donderdag
26 september 2002 |
  Vandaag
een vrije dag. Lekker door Cusco gelopen, het was lekker weer. Wat souvenirs
in de verschillende straatjes bekeken. Tussen de middag op een overdekt
balkonnetje aan het Plaza de Armas gezeten totdat ineens de hagel op kwam
zetten. Het plein werd in een keer schoon geveegd, iedereen zocht een schuilplaats.
Binnen een aantal minuten stroomde er rivieren vanaf de steile straatjes
naar beneden. Gelukkig klaarde het later weer op. Om 17.30h hebben we een
rondleiding gekregen van de hoteleigenaar. Deze helpt kinderen om van de
straat te blijven door middel van scholing, maar ook dat de kinderen zich
kunnen wassen in het hotel. Ze hadden twee hotels, waarvan bij één
hotel de kamers waren vernoemd naar de eerste meisjes die ze opgevangen
hadden en het andere hotel naar de eerste jongens,
Daarna kwam de gids voor de Inca Trail. Deze vertelde de plannen voor de
komende dagen. Over de te lopen route met de verschillende kampsites. Morgen
moesten we vroeg op, want om 04.30h zouden we vertrekken vanuit het hotel.
Omdat de groep die vandaag met de bus naar Machu Picchu was geweest pas
om 21.00h terug was in het hotel, was het afscheid wat kleinschalig uitgevallen. |
| Vrijdag
27 september 2002 |
   Lekker
vroeg met z'n zevenen vroeg buiten de deur van het hotel, wachten op de
bus. De groep die naar Nederland zal gaan vertok 1,5h later richting Lima,
dus die bleven nog even liggen. De bus met wat dragers kwam 15 minuten te
laat. We hadden dus beter nog even kunnen blijven liggen. Onderweg nog wat
dragers in laten stappen, zodat het er totaal 13 stuks waren. De rit duurde
ongeveer 3 uur. We startten met een ontbijt bij km-paal 82, vlakbij het
lokale treinstation.
Het was lekker warm weer en het pad was nog vlak, waardoor het makkelijk
te lopen was. Het was een mooie wandeling ook toen het pad eenmaal begon
te stijgen. Tussen de middag warm eten gekregen op een mooie camp-site vlak
naast de rivier, we aten spaghetti. Omdat we redelijk snel doorliepen kregen
we hier een lange pauze. Even lekker relaxen op een rots in de rivier. De
tocht werd hierna wat zwaarder met wat steilere gedeeltes. Jan en Roelanda
hadden het hier erg zwaar. Ik kon het ook al aardig merken, zeker omdat
ik ook nog eens m´n eigen bagage op m´n rug had. Ondanks de
lange stop waren we toch al om 14.30h op onze overnachtingplaats. Het waren
kleine tentjes, en omdat Jan een tent alleen had, kon de bagage daar gestald
worden. Bart en ik hadden besloten om net als bij de vorige trail, weer
een tent samen te delen. |
| Zaterdag
28 september 2002 |
Vanochtend, in vergelijking
met gisteren, lekker uit kunnen slapen. Om 8.30h vertrokken we. Alles nog
dik in de mist. 's Nacht wat regen gehad, maar nu tenminste droog. Vandaag
zouden we twee passen beklimmen, dat betekende een zware dag van negen uur
voor de boeg. Roelanda had besloten om af te haken en ging met een drager
terug naar de trein. Ze had erge moeite met ademhaling en heeft achteraf
gezien de juiste beslissing genomen. Na het afscheid, zijn wij met z´n
zessen doorgegaan. Al snel kwamen we op grote hoogte. De drukte op dit traject
was enorm. Waar hadden al deze mensen overnacht, want wij stonden om onze
camp-site alleen. De hoge pas van 4200m moesten we overwinnen voor de lunch.
Ik was kapot. Moest in het zicht van de top overgeven vanwege de inspanning
die ik gedaan had. Naar beneden lopen was iets makkelijker. Hoewel ik geen
controle meer had over m´n voeten was de groep vooruit gelopen naar
de lunchplaats. Hoewel op andere dagen steeds op elkaar gewacht werd, moest
ik nu eens achterop liep, mezelf maar redden. Gelukkig kwam ik zonder kleerscheuren
op onze lunchplaats aan. Ik vond dit allemaal niet zo leuk van de groep
en heb hierover maar wijselijk m´n mond gehouden.
  Tijdens
de lunch bijna niet gegeten, maar gerust. Ik zag op tegen de tweede pas
van 3900m die we moesten overbruggen. Het ging gelukkig nu wat beter. Ook
hier weer bij inkaruïnes uitleg gekregen van de gids Victor. Marja
d´r camera begaf het wederom. Omdat iedereen doorliep ben ik bij Marja
gebleven en al snel lagen we ver achter. Toen wij boven op de pas waren
aangekomen, ging de rest weer naar beneden. Victor bleef even bij ons en
wilde nog wel een foto van ons maken.
Vandaag hadden we negen uur gelopen en we waren blij om de tenten te zien.
Op deze camp-site hadden meerdere groepen hun tenten opgezet. Het eten was
wederom voortreffelijk, we kregen vis. Hoe doet Jezus, onze kok, dat met
1 pit? Vannacht had Marja ook een tent alleen, zodat ook bij haar bagage
gestald kon worden.
|
| Zondag
29 september 2002 |
Vandaag om 8.30h vertokken.
Marja trok alle aandacht deze ochtend van de dragers. Terwijl andere tenten
gereed waren om ingepakt te worden, besloten de dragers toch maar om bij
haar te blijven kijken. Vannacht wederom regen gehad en vanmorgen mist.  We
besloten om een omweg te maken, we liepen toch vrij hard, zodat we vandaag
al Machu Picchu konden zien liggen. Het werd een mooie tocht, niet zwaar
en met mooie uitzichten. De oude stad was mooi te zien. Jammer dat ik m´n
spiegelreflex niet meer had, nu bleef alles zo klein. We kwamen vroeg op
onze campsite terecht. Wederom weer groot en erg druk. 's Middags even nog
een ruïne bekeken vlakbij de campsite, die we vanwege de omweg gemist
hadden.
´s Avonds na het lekkere eten afscheid genomen van de dragers met
zang en dans. Dit hield in dat niet alleen de dragers hun liederen ten gehore
brachten, maar dat ook wij onze Nederlandse liederen moesten vertolken.
Omdat we geen teksten van hedendaagse liedjes kenden, werd besloten om maar
wat kinderliedjes te zingen. Deze avond werden tevens de fooien uitgedeeld.
We moesten vroeg op staan, dus het werd tijd om naar bed te gaan. Met de
zaklampen naar de toiletten gelopen. Weinig licht, dus het viel niet mee. |
| Maandag
30 september 2002 |
   Vandaag
met donker op. Om 4.00h opgestaan. In het donker alles inpakken en met zaklamp,
lees schriel lampje omdat m´n goede zaklamp ook gestolen was, op pad.
Om 5.00h ging de poort open richting Machu Picchu. We waren de eerste. Gelukkig
was het pad goed te lopen en werd het al snel wat schemerig. Eenmaal boven
op de laatste pas hadden we bij Inti Punku een mooi uitzicht. Erg druk hier,
omdat iedereen voor de vele toeristen in Machu Picchu wilde aankomen. We
zagen de eerste bussen al om hoog komen, dus nog snel doorlopen op het laatste
stukje. In de stad konden we weinig zien, het lag nog in de wolken. Dit
bleef de hele ochtend zo. Hier kwamen we de groep tegen en voegde Roelanda
zich weer bij ons. Leuke rondleiding gekregen van Victor.
  Met
Bart en Jan nog omhoog geklommen naar Huayna Picchu, erg stijl met diepe
afgronden. Vanwege de oppeppers van Bart heb ik het gehaald. Terug was enger,
want je kijkt dan de diepte in. Bij terugkomst in Machu Picchu was het erg
druk met toeristen, maar de bewolking was verdwenen. Met de bus zigzaggend
naar beneden om de trein terug te pakken naar Cusco. Er liep nog een klein
ventje mee die ons steeds uitzwaaide bij de vele haarspeldbochten. Uiteraard
kreeg hij beneden een flinke fooi.  De
bus bracht ons naar Aquas Calientes alwaar we de laatste trein zouden nemen
naar Cusco. Een mooie treinreis langs de rivier. In het donker kwamen we
al zigzaggend aan in Cusco. De bus was er niet, zodat we maar naar het hotel
zijn gaan lopen. We kwamen om 21.00h terug in het hotel. Eindelijk een douche! |
| Dinsdag
01 oktober 2002 |
Vandaag een vrije dag.
Lekker ontbijt in het hotel op de pof en vervolgens naar de bank om geld
te halen. We zijn nog even naar het Incamuseum geweest wat aanbevolen werd
door Victor. Ik ben niet zo´n museumganger dus had ik het vrij snel
gezien. ´s Middags nog even souvenirs wezen kopen met Marja, dit was
namelijk de laatste kans.  Beter
was geweest om alles al in Bolivia te kopen, omdat daar alles veel goedkoper
was. Je loopt er dan alleen wel al die tijd mee te sjouwen.
Vanavond hadden we een afscheidsdiner met de groep en Anja. Anja werd door
Bart namens de groep bedankt voor haar enthousiasme en inzet, en kreeg een
gevulde envelop overhandigd. |
| Woendag
02 oktober 2002 |
Vandaag rond 10.00
vliegen we van Cusco naar Lima. Vanwege de vertraging en de lang benodigde
tijd voor de incheck zijn we niet de stad in geweest, maar hebben we onze
tijd doorgebracht op de luchthaven van Lima.
Om 20.30h vlogen we met de KLM via Aruba naar schiphol. |
| Donderdag
03 oktober 2002 |
| Een lange vlucht wederom
van 15 uur grotendeels in de nacht. Vanwege het tijdsverschil van 6 uur,
kwamen we om 17.15h uur aan op Schiphol.
Kortom leuke vakantie
met één klein minpuntje op 18 september! Gelukkig hadden
we al een afspraak staan voor een reünie. Er waren namelijk twee
fototoestellen gestolen en er waren er iets van zes kapot gegaan door
vocht en de hoogte. Dus iedereen wilde foto´s nabestellen. |
Jeroen
van Ammers, 2002 |
|